Ώρα τώρα για τον φοβερό και τρομερό Ιρλανδό Rory (1948-1995), που ήρθε στην Ελλάδα ακριβώς στην ακμή του και σε κείνη τη φοβερή ιστορική συναυλία που τάραξε τον μεταπολιτευτικό συντηρητισμό και σημάδεψε την τότε «ροκ κοινότητα» με ένα μύθο που όμοιος του δεν υπήρξε… Ακριβώς τότε μάθαινα και εγώ τις δουλειές του. Μα τι να γράψω γι’ αυτό το θρυλικό τραγούδι και τη σχέση μου μαζί του; Σας αρκεί μήπως ότι όλοι όσοι με γνώριζαν από παλιά και για πολλά χρόνια άκουγαν στον …τηλεφωνητή μου αυτό το ριφ της εισαγωγής του; Τι να λέμε τώρα… Πρόκειται για πολύ μεγάλο τραγούδι και ο Gallagher μια μοναδική περίπτωση κιθαρίστα/τραγουδιστή που ήταν ένας από τους βασικούς δεσμούς του ροκ με τα μπλουζ, επηρεάζοντας πολλούς, μηδέ του Clapton εξαιρουμένου. Τα τραγούδια του έβρισκαν (και βρίσκουν) πάντοτε ξεχωριστή θέση σε όλες τις εκπομπές μου σε βαθμό φανατισμού κάποιες φορές και έχω τουλάχιστον καμιά δεκαριά δικά του μέσα στα κορυφαία μου όλων των εποχών. Θυμάμαι δε και διάφορες συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς με φανατικούς του φίλους που τελικά είναι πολλοί εδώ (περισσότεροι ίσως απ’ όσοι φαντάζεται κανείς) για το πόσο νωρίς «τα κατάφερε» κι έφυγε. Παθιασμένο άτομο, αλλά μόνο τέτοιοι βγάζουν τέτοιες μουσικές. Λίγους μήνες μετά από την ηχογράφηση του άλμπουμ “Top Priority” του 1979, διάλεξα αυτή την εκδοχή για να δουν και οι νεότεροι τι σημαίνει να έχεις το χάρισμα και να μεταφέρεις ενέργεια ακόμα και σε ένα κλειστό στούντιο. Αυτό ακριβώς το πάθος που ξεπηδά κι εδώ απ’ την ψυχή του Rory, θα το θυμόμαστε για πάντα.
«Now ain't it strange that I feel like Philby, There's a stranger in my soul, I'm lost in transit in a lonesome city, I can't come in from the cold, I'm deep in action on a secret mission, Contact's broken down, Time drags by, I'm above suspicion, There's a voice on the telephone»
3 comments:
Ώρα τώρα για τον φοβερό και τρομερό Ιρλανδό Rory (1948-1995), που ήρθε στην Ελλάδα ακριβώς στην ακμή του και σε κείνη τη φοβερή ιστορική συναυλία που τάραξε τον μεταπολιτευτικό συντηρητισμό και σημάδεψε την τότε «ροκ κοινότητα» με ένα μύθο που όμοιος του δεν υπήρξε…
Ακριβώς τότε μάθαινα και εγώ τις δουλειές του.
Μα τι να γράψω γι’ αυτό το θρυλικό τραγούδι και τη σχέση μου μαζί του; Σας αρκεί μήπως ότι όλοι όσοι με γνώριζαν από παλιά και για πολλά χρόνια άκουγαν στον …τηλεφωνητή μου αυτό το ριφ της εισαγωγής του; Τι να λέμε τώρα…
Πρόκειται για πολύ μεγάλο τραγούδι και ο Gallagher μια μοναδική περίπτωση κιθαρίστα/τραγουδιστή που ήταν ένας από τους βασικούς δεσμούς του ροκ με τα μπλουζ, επηρεάζοντας πολλούς, μηδέ του Clapton εξαιρουμένου. Τα τραγούδια του έβρισκαν (και βρίσκουν) πάντοτε ξεχωριστή θέση σε όλες τις εκπομπές μου σε βαθμό φανατισμού κάποιες φορές και έχω τουλάχιστον καμιά δεκαριά δικά του μέσα στα κορυφαία μου όλων των εποχών. Θυμάμαι δε και διάφορες συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς με φανατικούς του φίλους που τελικά είναι πολλοί εδώ (περισσότεροι ίσως απ’ όσοι φαντάζεται κανείς) για το πόσο νωρίς «τα κατάφερε» κι έφυγε. Παθιασμένο άτομο, αλλά μόνο τέτοιοι βγάζουν τέτοιες μουσικές. Λίγους μήνες μετά από την ηχογράφηση του άλμπουμ “Top Priority” του 1979, διάλεξα αυτή την εκδοχή για να δουν και οι νεότεροι τι σημαίνει να έχεις το χάρισμα και να μεταφέρεις ενέργεια ακόμα και σε ένα κλειστό στούντιο.
Αυτό ακριβώς το πάθος που ξεπηδά κι εδώ απ’ την ψυχή του Rory, θα το θυμόμαστε για πάντα.
«Now ain't it strange that I feel like Philby,
There's a stranger in my soul,
I'm lost in transit in a lonesome city,
I can't come in from the cold,
I'm deep in action on a secret mission,
Contact's broken down,
Time drags by, I'm above suspicion,
There's a voice on the telephone»
πωπω κομματι...
πωπω εφηβικές μνήμες....
καλημέρα σου
logia...
Εγώ να δεις νοσταλγίες...
Καλό βράδυ.
Post a Comment