Wednesday, November 10, 2010

Μάνος Ξυδούς - Τι ζητάς; (13 Απριλίου 2010)

Θυμάμαι συχνά το φίλο μου το Μάνο...
Και κείνο το βράδυ όταν κατέρρευσε στα γυρίσματα είναι σίγουρο οτι δε θα το ξεχάσω ποτέ. Όπως δε θα ξεχάσω την αγωνία αλλά και τη μάχη του Μαρκ κόντρα στο μοιραίο. Και λίγο μετά με τη Νάντια στο Τζάνειο, ο πανικός, η φοβερή ξαφνική απώλεια, ο Φίλιππος που έφτασε με τη Μαρία και μου είπε πως «είναι μετά να μην πιστεύεις στις προλήψεις» (ήταν Τρίτη και 13), τα κοράκια των καναλιών που μυρίστηκαν αίμα και πλάκωσαν χωρίς κανένα σεβασμό σε τίποτα, το τηλέφωνο μου που χτυπούσε αδιάκοπα γιατί κάπως μαθεύτηκε ότι αυτές τις στιγμές ήμουν μαζί του.
Και αργότερα πια, η τελευταία (;) μας συνάντηση στους Αγίους Αναργύρους όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, το «Ziggy Stardust» του Bowie, που εκείνο το κορίτσι το έριξε μαζί του για το ταξίδι. Το αφιέρωμα που κάναμε στην πρώτη εκπομπή του νέου κύκλου. Όλα είναι ακόμα κάτι σαν ένα όνειρο και έχω ακόμα την ελπίδα πως κάποτε θα ξυπνήσω.
Κι από τότε κάθε φορά που το ακούω εύχομαι τα πράγματα να ήταν αλλιώς…
Ο μικρός γιος του ο Νικόλας που μιλούσαμε προχθές για τους "Γκορμίτες" και το "Χάρι Πότερ" κάποια στιγμή μου είπε "σε παρακαλώ μη φύγεις ακόμα, κάνουμε καλή παρέα" και άθελα μου έγινα κομμάτια...

-Μη φύγεις ακόμα, κάνουμε καλή παρέα.

Συγνώμη που μετά από καιρό απουσίας επιστρέφω με ένα όχι χαρούμενο κείμενο, αλλά με παρακίνησε αυτό το βίντεο που κάποιος «ανέβασε» στο YouTube, από την εκπομπή που αφιερώσαμε στο φίλο μας το Μάνο.
Αυτή είναι η τελευταία του (κυριολεκτικά…) εμφάνιση στο αγαπημένο μου «Τι Ζητάς», που σαν από τραγική ειρωνεία ο Μαρκ και η Βάσω στην αρχή δεν το ήθελαν στην εκπομπή, ακούγοντας από λάθος την άλλη εκδοχή του και όχι αυτή, την α λα Eagle Eye Cherry.
Η παροιμιώδης πια επιμονή μου, που την πλήρωσα πολλές φορές ακριβά, έβαλε τελικά αυτό το τραγούδι να ανοίξει εκείνο το επεισόδιο, που τελικά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Ήταν πάντα βλέπετε μέσα στη δική μου «Ιδανική εκπομπή».
Θα τα ξαναλέμε ελπίζω πιο συχνά από δω και μπρος…

Friday, April 23, 2010

Για το Μάνο...


Δευτέρα 26 και Τρίτη 27 Απριλίου στις 11 το βράδυ.
Οι δύο εκπομπές αφιερωμένες στο Μάνο απο το Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7.
Από τις γειτονιές των Αγίων Αναργύρων, στέλεχος της δισκογραφίας, μουσικός και εμπνευσμένος τραγουδοποιός για τους Πυξ Λαξ, με ποιητική γραφή και αυθεντικός ρόκερ. Με τον πιο αναπάντεχο τρόπο ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα τα τελευταία 35 χρόνια στο χώρο του ηλεκτρικού ελληνικού τραγουδιού, ένας ακόμα φανατικός της μουσικής, παίζει τώρα στην μπάντα του Παραδείσου. Ο Μάνος Ξυδούς που τα έδινε όλα και επάνω στη σκηνή. Και δυστυχώς ξέρουμε πια πολύ καλά τι σημαίνει αυτό...
Καλό ταξίδι φίλε...

Wednesday, April 14, 2010

R.I.P. Μάνος Ξυδούς (1953-2010).


Λίγα λεπτά πριν μιλούσαμε για τον Ζακ Μπρελ, για τον Μπάουι, για την περιοδεία με τον Χάρη και τον Πάνο και ξεσκονίσαμε ξανά διάφορες αναμνήσεις των είκοσι και βάλε χρόνων της γνωριμίας μας... Μερικά τα έχω βάλει ήδη εδώ αλλά και στο βιβλίο. Βγάλαμε φωτογραφίες. Είπαμε πολλά που δε θέλω να μεταφέρω τώρα, γιατί είναι απίστευτο αυτό που έγινε και ειδικά ο τρόπος που έγινε...
Πως να συνέλθεις; Σιωπώ λοιπόν απο αμηχανία και σεβασμό.
Να ελπίζω οτι και τα διάφορα κοράκια των blogs και των καναλιών θα κάνουν το ίδιο;
Ισως επανέλθω κάποια στιγμή γιατι θέλω να γράψω και να πω πολλά για το φίλο μου το Μάνο...

Wednesday, March 24, 2010

Καλό ταξίδι… (10/12/1936 – 19/3/2010)

Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το κάνω σαν κι αυτά που κορόιδευα. Ένα είδος ...reality δηλαδή και νομίζω ότι κράτησα όσο μπόρεσα μακριά τα πολύ πολύ προσωπικά. Όμως σας χρωστάω μια εξήγηση γι αυτή την ξαφνική μη τακτική παρουσία μου εδώ καθώς και την πρόσφατη θα μπορούσα να πω «εξαφάνιση» μου…
Από όλα τα συλλυπητήρια σχόλια συγγενών και φίλων, μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ο Διονύσης. Οτι δηλαδή:
-όταν χάνεις τον πατέρα σου «την ακούς» αρκετά αργότερα και με περίεργο τρόπο…
Εγώ βεβαίως «την άκουσα» από την αρχή... Γιατί νομίζω πως γενικά μόνο όταν φεύγουν οι γονείς σου περνά το φιλμ της ζωής σου τόσο πολύ γρήγορα μπροστά στα μάτια σου. Και θυμάσαι τα πάντα. Με κάθε λεπτομέρεια. Είναι εκεί όλη η παιδική ηλικία, η εφηβεία, η ενηλικίωση. Τα σχολεία, τα γήπεδα, οι βόλτες, τα αμάξια. Οι επαναστάσεις και οι συνθηκολογήσεις. Τα καλά και τα κακά. Εγώ προσωπικά που του χρωστάω και τη λόξα με το ραδιόφωνο, αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα καλά...
Σύντομη μάχη που ξέρεις από πριν την έκβαση της αλλά πρέπει να παίξεις θέατρο, μεγάλος πόνος και ραγδαία επιδείνωση. Σε βαθμό που σε κάνει να σκέφτεσαι αν αξίζει οι άνθρωποι να βασανίζονται έτσι… Και μετά κηδείες, διάφορες γραφειοκρατικές μαλακίες (στην Ελλάδα ζούμε…), όσοι τα έχετε ζήσει τα ξέρετε κι οι άλλοι καλύτερα να μη τα μάθετε ποτέ, οπότε δεν πρόκειται να γράψω άλλα… Όπως ας πούμε ότι προχθές σήκωσα το τηλέφωνο να του τηλεφωνήσω. Τι να λέμε τώρα;
Η είδηση του θανάτου του δεν γράφτηκε πουθενά γιατί δεν ήταν κάποιος "γνωστός", αλλά ήταν ο πατέρας μου.
Και επιπλέον με μεγάλωσε.
Τέλος.
Καλό ταξίδι λοιπόν…

Monday, January 11, 2010

R.I.P. - Γιώργος Πλακίδας


Βάζω για την Ιδανική εκπομπή σήμερα από εδώ, αυτή την καταπληκτική μουσική από την «Πηγή της ζωής». Ενα έργο πολλών επιπέδων, με επίκεντρο τον Ανθρωπο και μια ιστορία αληθινής αγάπης.
Γιατί σαφώς «Ο θάνατος είναι ο δρόμος για το δέος»…
Καλό ταξίδι φίλε.



...με πήρε η Ειρήνη ξαφνικά τηλέφωνο χτες το απόγευμα γιατί ο Άκης δεν μπορούσε ούτε να μου μιλήσει. Το μάθανε κι αυτοί από τα blogs. Έτσι ψυχρά. Τηλεγραφικά. Είδηση στα ψιλά. Με τη διαφορά ότι εμάς ήτανε φίλος μας. Πήρα το Γιάννη αλλά δε μου απάντησε. Ισως να μην μπορούσε να μιλήσει ούτε αυτός... Πήγαμε στο γάμο του
όλοι μαζί τότε. Τώρα πάντως δεν θα μπορούσα εγώ να πάω στην κηδεία του.
Τα θυμάμαι όλα σαν τώρα. Πρωτοβρεθήκαμε παρέα στο ραδιόφωνο της ΕΡΑ Σπορ στα μέσα του ’90. Τι γράφω αυτές τις λεπτομέρειες; Έχουν σημασία; Φανατισμένος με τη μουσική, καλό παιδί, συμπαθής σε όλους. Με μερικές χαριτωμένα εκρηκτικές στιγμές με τις οποίες όμως ποτέ δεν υπήρχε συνέχεια, αφού το γέλιο ακολουθούσε. Αλλά ο Γιώργος τα κράταγε όλα μέσα του. Μάλλον δεν πρέπει να είσαι συναισθηματικός σε αυτό τον κόσμο…
Όταν έπαθε το πρώτο καρδιακό επεισόδιο πριν από χρόνια τρέχοντας την αρχή των 30 ακόμα, βρέθηκα αμέσως να τον δω στην εντατική και όταν μου είπε ότι το σκεφτόταν του είπα κατευθείαν «φύγε, μη μένεις άλλο εδώ! Αφού μπορείς, έχεις μια δυνατότητα να πας πίσω, μην το αργήσεις καθόλου». Το έκανε. Πήρε τη Δανάη και έφυγαν. Λίγο καιρό μετά έλαβα το προσκλητήριο. Και φυσικά ήμουν εκεί. Στη συνέχεια τα λέγαμε αρκετές φορές και ήξερα καλά τις προσπάθειες του. Έδινε μάχη. Και κάθε φορά που βρισκόμουν στο Βόλο για δουλειά ή οτιδήποτε άλλο, ήξερα ότι είχα δύο ακόμα φίλους εκεί. Τελευταία φορά ειδωθήκαμε στην εκπομπή που μου έκανε για την παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου και είχε μαζί το Μανώλη ένα φοβερό πιτσιρίκι που όταν του είπα «εσένα θα σε κάνουμε μεγάλο ραδιοφωνικό παραγωγό» γελούσε.
«Σουζάνα, η πουτάνα η ζωή...». Είναι και κάτι τέτοιες στιγμές που θυμάμαι το Τζιμάκο. Γιατί το μεγάλο παράπονο του Γιώργου όποτε κουβεντιάζαμε και με ρώταγε για τα της Ε.ΡΑ. ήταν οτι ακριβώς την ώρα που αρρώστησε οι διευθυντές εκεί βρήκαν την ευκαιρία παρανόμως (ξέρετε τι πρέπει να συμβαίνει σε εγκύους ή ασθενείς με διάφορα νοσήματα) και «έληξαν» την σύμβαση του! Χωρίς φυσικά να την ανανεώσουν ούτε αργότερα… Ενώ βεβαίως θα μπορούσαν λίγο μετά όταν έφυγε για το Βόλο να τον τοποθετήσουν για παράδειγμα στην εκεί Ε.ΡΑ. και όχι μετά από τόσα χρόνια εργασίας να αγωνίζεται να ξαναρχίσει εκεί και να στήσει διάφορους ιδιωτικούς σταθμούς στη μεγάλη περιπέτεια της επιβίωσης. Τα κατάφερε φυσικά με πολλούς κόπους και συνέχισε να δουλεύει έτσι με αξιοπρέπεια αλλά ίσως όλα να ήταν διαφορετικά για τον ίδιο και την οικογένεια του, γιατί θα είχε κι αυτός μονιμοποιηθεί με αυτό το πρόσφατο διάταγμα πριν τρία χρόνια.
Και ίσως λοιπόν η αγαπημένη του Δανάη σήμερα (που όλα αυτά τα χρόνια τον ακολούθησε πιστός φρουρός σε όλα..) και ο μικρός του γιος, να είχαν μια σύνταξη από την ΕΡΤ όπου δούλεψε τόσα χρόνια…
Δε βαριέσαι… Που να βρεις ανθρώπινη ευαισθησία μέσα στη χλιδή και στα εκατομμύρια ευρώ φίλε Γιώργο; Πάω στοίχημα πως ούτε το όνομα σου δε θα θυμούνται, αφού δεν μπορεί να ήταν τίποτα προσωπικό, γιατί εσύ ήσουν αγαπητός σε όλους. Κάποιο δικό τους πάλι μάλλον θα ήθελαν να βολέψουν. Σιγά μην ασχοληθούν με τον Ανθρωπο…Αυτοί είναι στη λίστα των εκατομμυρίων, εσύ το πολύ πολύ να έπαιρνες 800 ευρώ μισθό. Γνωστές πρακτικές.
Τον ρώταγα όποτε βλεπόμασταν γιατί δεν τους κυνηγάει, να δικαιωθεί έστω στα δικαστήρια και θα πηγαίναμε όλοι μας μάρτυρες…
Και εκείνος με τη γνωστή του αξιοπρέπεια μου απαντούσε πάντα τα ίδια:
«Σιγά μην ασχοληθώ με αυτούς ρε Πάνο».
Αυτά.
Και μη χειρότερα…

υ.γ.
για να καταλάβετε όμως τη διαφορά επιπέδου των αγνών ανθρώπων απο τους άλλους, διαβάστε και αυτό που εξέδωσαν οι οπαδοί της ομάδας του Ολυμπιακού Βόλου.
Οι ίδιοι φίλοι του έφτιαξαν και αυτό