Πριν απο μερικούς μήνες στην εκπομπή, είχα πει στο μικρόφωνο πόσο δυσάρεστα νέα είχα μάθει για κάποιον πολύ αγαπημένο μας. Χωρίς φυσικά να πω ποτέ το όνομά του και με την ευχή "να πάνε όλα καλά". Είχα πληροφορηθεί πως πλησίαζε το τέλος και όταν αυτά τα μαντάτα "τρέχουν", συνήθως τα πράγματα δε θα πάνε καλά. Εν τω μεταξύ έφυγε ξαφνικά και ο Μανώλης. Και κείνος παρ' όλο που το πάλεψε σκληρά και ήταν χαρούμενος "στο νησί με το ηφαίστειο, τη Νίσυρο" όπως μου έλεγε, δεν πέρασε καιρός και πήγε να τον συναντήσει εκεί ψηλά. Να ξανατραγουδήσουν μαζί... Πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης και άνθρωπος.
Καλό ταξίδι Νίκο.
Showing posts with label Για την ιδανική εκπομπή..... Show all posts
Showing posts with label Για την ιδανική εκπομπή..... Show all posts
Sunday, April 17, 2011
Friday, April 1, 2011
Wednesday, November 10, 2010
Μάνος Ξυδούς - Τι ζητάς; (13 Απριλίου 2010)
Θυμάμαι συχνά το φίλο μου το Μάνο...
Και κείνο το βράδυ όταν κατέρρευσε στα γυρίσματα είναι σίγουρο οτι δε θα το ξεχάσω ποτέ. Όπως δε θα ξεχάσω την αγωνία αλλά και τη μάχη του Μαρκ κόντρα στο μοιραίο. Και λίγο μετά με τη Νάντια στο Τζάνειο, ο πανικός, η φοβερή ξαφνική απώλεια, ο Φίλιππος που έφτασε με τη Μαρία και μου είπε πως «είναι μετά να μην πιστεύεις στις προλήψεις» (ήταν Τρίτη και 13), τα κοράκια των καναλιών που μυρίστηκαν αίμα και πλάκωσαν χωρίς κανένα σεβασμό σε τίποτα, το τηλέφωνο μου που χτυπούσε αδιάκοπα γιατί κάπως μαθεύτηκε ότι αυτές τις στιγμές ήμουν μαζί του.
Και αργότερα πια, η τελευταία (;) μας συνάντηση στους Αγίους Αναργύρους όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, το «Ziggy Stardust» του Bowie, που εκείνο το κορίτσι το έριξε μαζί του για το ταξίδι. Το αφιέρωμα που κάναμε στην πρώτη εκπομπή του νέου κύκλου. Όλα είναι ακόμα κάτι σαν ένα όνειρο και έχω ακόμα την ελπίδα πως κάποτε θα ξυπνήσω.
Κι από τότε κάθε φορά που το ακούω εύχομαι τα πράγματα να ήταν αλλιώς…
Ο μικρός γιος του ο Νικόλας που μιλούσαμε προχθές για τους "Γκορμίτες" και το "Χάρι Πότερ" κάποια στιγμή μου είπε "σε παρακαλώ μη φύγεις ακόμα, κάνουμε καλή παρέα" και άθελα μου έγινα κομμάτια...
-Μη φύγεις ακόμα, κάνουμε καλή παρέα.
Συγνώμη που μετά από καιρό απουσίας επιστρέφω με ένα όχι χαρούμενο κείμενο, αλλά με παρακίνησε αυτό το βίντεο που κάποιος «ανέβασε» στο YouTube, από την εκπομπή που αφιερώσαμε στο φίλο μας το Μάνο.
Αυτή είναι η τελευταία του (κυριολεκτικά…) εμφάνιση στο αγαπημένο μου «Τι Ζητάς», που σαν από τραγική ειρωνεία ο Μαρκ και η Βάσω στην αρχή δεν το ήθελαν στην εκπομπή, ακούγοντας από λάθος την άλλη εκδοχή του και όχι αυτή, την α λα Eagle Eye Cherry.
Η παροιμιώδης πια επιμονή μου, που την πλήρωσα πολλές φορές ακριβά, έβαλε τελικά αυτό το τραγούδι να ανοίξει εκείνο το επεισόδιο, που τελικά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Ήταν πάντα βλέπετε μέσα στη δική μου «Ιδανική εκπομπή».
Θα τα ξαναλέμε ελπίζω πιο συχνά από δω και μπρος…
Και κείνο το βράδυ όταν κατέρρευσε στα γυρίσματα είναι σίγουρο οτι δε θα το ξεχάσω ποτέ. Όπως δε θα ξεχάσω την αγωνία αλλά και τη μάχη του Μαρκ κόντρα στο μοιραίο. Και λίγο μετά με τη Νάντια στο Τζάνειο, ο πανικός, η φοβερή ξαφνική απώλεια, ο Φίλιππος που έφτασε με τη Μαρία και μου είπε πως «είναι μετά να μην πιστεύεις στις προλήψεις» (ήταν Τρίτη και 13), τα κοράκια των καναλιών που μυρίστηκαν αίμα και πλάκωσαν χωρίς κανένα σεβασμό σε τίποτα, το τηλέφωνο μου που χτυπούσε αδιάκοπα γιατί κάπως μαθεύτηκε ότι αυτές τις στιγμές ήμουν μαζί του.
Και αργότερα πια, η τελευταία (;) μας συνάντηση στους Αγίους Αναργύρους όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, το «Ziggy Stardust» του Bowie, που εκείνο το κορίτσι το έριξε μαζί του για το ταξίδι. Το αφιέρωμα που κάναμε στην πρώτη εκπομπή του νέου κύκλου. Όλα είναι ακόμα κάτι σαν ένα όνειρο και έχω ακόμα την ελπίδα πως κάποτε θα ξυπνήσω.
Κι από τότε κάθε φορά που το ακούω εύχομαι τα πράγματα να ήταν αλλιώς…
Ο μικρός γιος του ο Νικόλας που μιλούσαμε προχθές για τους "Γκορμίτες" και το "Χάρι Πότερ" κάποια στιγμή μου είπε "σε παρακαλώ μη φύγεις ακόμα, κάνουμε καλή παρέα" και άθελα μου έγινα κομμάτια...
-Μη φύγεις ακόμα, κάνουμε καλή παρέα.
Συγνώμη που μετά από καιρό απουσίας επιστρέφω με ένα όχι χαρούμενο κείμενο, αλλά με παρακίνησε αυτό το βίντεο που κάποιος «ανέβασε» στο YouTube, από την εκπομπή που αφιερώσαμε στο φίλο μας το Μάνο.
Αυτή είναι η τελευταία του (κυριολεκτικά…) εμφάνιση στο αγαπημένο μου «Τι Ζητάς», που σαν από τραγική ειρωνεία ο Μαρκ και η Βάσω στην αρχή δεν το ήθελαν στην εκπομπή, ακούγοντας από λάθος την άλλη εκδοχή του και όχι αυτή, την α λα Eagle Eye Cherry.
Η παροιμιώδης πια επιμονή μου, που την πλήρωσα πολλές φορές ακριβά, έβαλε τελικά αυτό το τραγούδι να ανοίξει εκείνο το επεισόδιο, που τελικά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Ήταν πάντα βλέπετε μέσα στη δική μου «Ιδανική εκπομπή».
Θα τα ξαναλέμε ελπίζω πιο συχνά από δω και μπρος…
Friday, September 24, 2010
Wednesday, June 23, 2010
Friday, June 11, 2010
Sunday, May 16, 2010
Monday, January 11, 2010
R.I.P. - Γιώργος Πλακίδας
Βάζω για την Ιδανική εκπομπή σήμερα από εδώ, αυτή την καταπληκτική μουσική από την «Πηγή της ζωής». Ενα έργο πολλών επιπέδων, με επίκεντρο τον Ανθρωπο και μια ιστορία αληθινής αγάπης.
Γιατί σαφώς «Ο θάνατος είναι ο δρόμος για το δέος»…
Καλό ταξίδι φίλε.
...με πήρε η Ειρήνη ξαφνικά τηλέφωνο χτες το απόγευμα γιατί ο Άκης δεν μπορούσε ούτε να μου μιλήσει. Το μάθανε κι αυτοί από τα blogs. Έτσι ψυχρά. Τηλεγραφικά. Είδηση στα ψιλά. Με τη διαφορά ότι εμάς ήτανε φίλος μας. Πήρα το Γιάννη αλλά δε μου απάντησε. Ισως να μην μπορούσε να μιλήσει ούτε αυτός... Πήγαμε στο γάμο του
όλοι μαζί τότε. Τώρα πάντως δεν θα μπορούσα εγώ να πάω στην κηδεία του.
Τα θυμάμαι όλα σαν τώρα. Πρωτοβρεθήκαμε παρέα στο ραδιόφωνο της ΕΡΑ Σπορ στα μέσα του ’90. Τι γράφω αυτές τις λεπτομέρειες; Έχουν σημασία; Φανατισμένος με τη μουσική, καλό παιδί, συμπαθής σε όλους. Με μερικές χαριτωμένα εκρηκτικές στιγμές με τις οποίες όμως ποτέ δεν υπήρχε συνέχεια, αφού το γέλιο ακολουθούσε. Αλλά ο Γιώργος τα κράταγε όλα μέσα του. Μάλλον δεν πρέπει να είσαι συναισθηματικός σε αυτό τον κόσμο…
Όταν έπαθε το πρώτο καρδιακό επεισόδιο πριν από χρόνια τρέχοντας την αρχή των 30 ακόμα, βρέθηκα αμέσως να τον δω στην εντατική και όταν μου είπε ότι το σκεφτόταν του είπα κατευθείαν «φύγε, μη μένεις άλλο εδώ! Αφού μπορείς, έχεις μια δυνατότητα να πας πίσω, μην το αργήσεις καθόλου». Το έκανε. Πήρε τη Δανάη και έφυγαν. Λίγο καιρό μετά έλαβα το προσκλητήριο. Και φυσικά ήμουν εκεί. Στη συνέχεια τα λέγαμε αρκετές φορές και ήξερα καλά τις προσπάθειες του. Έδινε μάχη. Και κάθε φορά που βρισκόμουν στο Βόλο για δουλειά ή οτιδήποτε άλλο, ήξερα ότι είχα δύο ακόμα φίλους εκεί. Τελευταία φορά ειδωθήκαμε στην εκπομπή που μου έκανε για την παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου και είχε μαζί το Μανώλη ένα φοβερό πιτσιρίκι που όταν του είπα «εσένα θα σε κάνουμε μεγάλο ραδιοφωνικό παραγωγό» γελούσε.
«Σουζάνα, η πουτάνα η ζωή...». Είναι και κάτι τέτοιες στιγμές που θυμάμαι το Τζιμάκο. Γιατί το μεγάλο παράπονο του Γιώργου όποτε κουβεντιάζαμε και με ρώταγε για τα της Ε.ΡΑ. ήταν οτι ακριβώς την ώρα που αρρώστησε οι διευθυντές εκεί βρήκαν την ευκαιρία παρανόμως (ξέρετε τι πρέπει να συμβαίνει σε εγκύους ή ασθενείς με διάφορα νοσήματα) και «έληξαν» την σύμβαση του! Χωρίς φυσικά να την ανανεώσουν ούτε αργότερα… Ενώ βεβαίως θα μπορούσαν λίγο μετά όταν έφυγε για το Βόλο να τον τοποθετήσουν για παράδειγμα στην εκεί Ε.ΡΑ. και όχι μετά από τόσα χρόνια εργασίας να αγωνίζεται να ξαναρχίσει εκεί και να στήσει διάφορους ιδιωτικούς σταθμούς στη μεγάλη περιπέτεια της επιβίωσης. Τα κατάφερε φυσικά με πολλούς κόπους και συνέχισε να δουλεύει έτσι με αξιοπρέπεια αλλά ίσως όλα να ήταν διαφορετικά για τον ίδιο και την οικογένεια του, γιατί θα είχε κι αυτός μονιμοποιηθεί με αυτό το πρόσφατο διάταγμα πριν τρία χρόνια.
Και ίσως λοιπόν η αγαπημένη του Δανάη σήμερα (που όλα αυτά τα χρόνια τον ακολούθησε πιστός φρουρός σε όλα..) και ο μικρός του γιος, να είχαν μια σύνταξη από την ΕΡΤ όπου δούλεψε τόσα χρόνια…
Δε βαριέσαι… Που να βρεις ανθρώπινη ευαισθησία μέσα στη χλιδή και στα εκατομμύρια ευρώ φίλε Γιώργο; Πάω στοίχημα πως ούτε το όνομα σου δε θα θυμούνται, αφού δεν μπορεί να ήταν τίποτα προσωπικό, γιατί εσύ ήσουν αγαπητός σε όλους. Κάποιο δικό τους πάλι μάλλον θα ήθελαν να βολέψουν. Σιγά μην ασχοληθούν με τον Ανθρωπο…Αυτοί είναι στη λίστα των εκατομμυρίων, εσύ το πολύ πολύ να έπαιρνες 800 ευρώ μισθό. Γνωστές πρακτικές.
Τον ρώταγα όποτε βλεπόμασταν γιατί δεν τους κυνηγάει, να δικαιωθεί έστω στα δικαστήρια και θα πηγαίναμε όλοι μας μάρτυρες…
Και εκείνος με τη γνωστή του αξιοπρέπεια μου απαντούσε πάντα τα ίδια:
«Σιγά μην ασχοληθώ με αυτούς ρε Πάνο».
Αυτά.
Και μη χειρότερα…
υ.γ.
για να καταλάβετε όμως τη διαφορά επιπέδου των αγνών ανθρώπων απο τους άλλους, διαβάστε και αυτό που εξέδωσαν οι οπαδοί της ομάδας του Ολυμπιακού Βόλου.
Οι ίδιοι φίλοι του έφτιαξαν και αυτό
Tuesday, November 17, 2009
Monday, October 12, 2009
Wednesday, September 2, 2009
Johnny Cash - Ring Of Fire (live -1990)
Σεπτέμβριος...
Φωτιά γενικώς...
Και πολύ βαρετά.
Οι γνωστές του καλοκαιριού που θα μας ακολουθούν. Και απο φθινόπωρο οι βροχές και τα "έκτακτα καιρικά φαινόμενα". Η γνωστή πολιτική σκηνή με τα πέρα δώθε της. Εκλογολογία, εκλογολαγνεία για το τίποτα. Καρεκλοκένταυροι που προσπαθούν να συγκρατήσουν την ..."έδρα" τους με κάθε τρόπο. "Μπουμ" στο χρηματιστήριο.
Και που είσαι ακόμα...
Ο Johnny δικαίως τραγουδά αυτό το θρυλικό.
Καλό χειμώνα?
Friday, June 26, 2009
Sunday, May 10, 2009
Tuesday, April 28, 2009
UFO - Doctor , Doctor (1974)
Doctor doctor, please
Oh, the mess I’m in
Doctor doctor, please,
Oh the mess I’m in
She walked up to me
And really stole my heart
And then she started
To take my body apart
*livin’, lovin’, I’m on the run
Far away from you
Livin’, lovin’, I’m on the run
So far away from you
Doctor doctor, please
Oh, I’m goin’ fast
Doctor doctor, please,
Oh, I’m goin’ fast
It’s only just a moment,
She’s turnin’ paranoid
That’s not a situation for a nervous boy
Doctor doctor, please
Oh, the mess I’m in
Doctor doctor, please,
Oh, the mess I’m in
But you look so angry
As I crawled across your floor
She’s got the strain,
And I can’t take any more
Wednesday, August 20, 2008
Friday, July 4, 2008
Friday, May 23, 2008
Friday, May 16, 2008
Monday, April 21, 2008
Saturday, March 8, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)
