-Μου είπαν : Σα να τρως …χάμπουργκερ !

«Σήμερα το να ξεκινήσεις σε αυτή την ηλικία που ξεκίνησα εγώ στην μουσική ,στα 16, φαίνεται πιο εύκολο. Αλλά μπορεί να γίνεις γνωστός πολύ γρήγορα και το ίδιο γρήγορα να εξαφανιστείς. Για να αντέξεις τελικά στον χώρο, όπως και σε κάθε χώρο άλλωστε που έχει να κάνει με την δημοσιότητα, πάνω απ' όλα πρέπει να αγαπάς βαθιά αυτό που κάνεις. Την μουσική μόνο αν την νιώθεις παντού μέσα σου, από την σάρκα ως τα κόκαλά σου θα την αντιληφθείς ουσιαστικά και εκείνη θα σου δοθεί χωρίς όρους. Σήμερα μου είναι εξαιρετικά ανυπόφορο να ακούω μουσική από αυτή που πλασάρεται στο Ραδιόφωνο. Είναι σαν να τρως χάμπουργκερ. Γρήγορα και πρόχειρα. Τις πιο πολλές φορές και ανθυγιεινά !»


Όχι ! O βετεράνος του country-rock στιλ που έγινε γνωστό σαν "bayou rock" , Tony Joe White, δεν ακούει ελληνικό ραδιόφωνο…
Αλλά γράφοντας μεγάλα τραγούδια που είπαν καλλιτέχνες όπως Elvis Presley , Tom Jones , Dusty Springfield , Brook Benton, Joe Cocker κλπ όσο να ‘ναι έχει μια άποψη με κάποιο κύρος , στο απόσπασμα από τη αποκλειστική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε πριν 12 χρόνια στο «Ποπ & Ροκ».

-Μου είπαν : Ο ιδανικός συνθέτης...

-Ο ιδανικός συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, θα έλεγα ότι είναι κάποιος ανάμεσα στον Μπέρναρντ Χέρμαν και τον Νίνο Ρότα...


Μαθητής των Aaron Copland και John Corigliano και επηρεασμένος από την σχολή του Jerry Goldsmith, ο βραβευμένος συνθέτης της "Frida", του "Heat"και στενός συνεργάτης του Neil Jordan, ο συνθέτης Elliot Goldenthal απαντά σε μια ερώτηση - παγίδα, από τη συνέντευξη πριν από τέσσερα χρόνια , που δημοσιεύτηκε στην "Ημερησία" και μεταδόθηκε στην εκπομπή.

-Μου είπαν : Ο ιδανικός ηθοποιός...

"Ο ιδανικός ηθοποιός πρέπει να είναι τελείως «ανοιχτός». Το ίδιο βέβαια και ο ιδανικός σκηνοθέτης. Σίγουρα ο καθένας τους πρέπει να φέρει μαζί του κάτι από την προσωπική του εμπειρία, γιατί είτε είσαι ηθοποιός είτε συγγραφέας, είτε ποιητής, είτε ζωγράφος, πρέπει να κουβαλάς το δικό σου βαθύ προσωπικό υλικό. Ειδικά στην περίπτωση του ηθοποιού, αυτός πρέπει να έχει και την συνείδηση της ανθρωπιάς του σε σχέση με τον κόσμο. Τρίτη κατά σειρά έρχεται η ικανότητα… Βλέπετε, όπως όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες, ένας γλύπτης ή ένας κινηματογραφιστής για να αποκτήσουν την ικανότητα να κάνουν κάτι όμορφο πρέπει πρώτα να είναι ανοιχτοί και να κοιτάζουν τον άνθρωπο. Οι τεχνικές έρχονται πάντα σε τρίτη μοίρα…"

Ο σπουδαίος θεατρικός (και όχι μόνο) σκηνοθέτης, PETER BROOK, προσδιορίζει τον καλλιτέχνη γενικώς, έτσι όπως μου τα είπε πριν δυό χρόνια στην συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε στην "Ημερησία" και μεταδόθηκε από την εκπομπή. Δείτε το και σαν μια νησίδα σωτηρίας απέναντι στην θλίψη των ημερών, από ένα πάνσοφο δημιουργό...

-Μου είπαν : Στείλτε με στο ... Hollywood !

....oταν ήμουν πιτσιρίκος μια φορά πήγα στο Αμερικανικό Προξενείο και τους είπα οτι οι γονείς μου είναι πολύ σκληροί και με δέρνουν ! Και οτι "σας παρακαλώ πολύ , βοηθήστε με ! Στείλτε με στο Hollywood" ! Πρέπει να ήμουν δέκα ή έντεκα χρονών...

O ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ θυμάται μεταξύ άλλων και τις παιδικές του εμμονές, στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή και μεταδόθηκε στις 28 Ιουνίου.

-Μου είπαν : Ο δάσκαλος μου ο Μάνος...

Υπήρξαν πολλοί δάσκαλοι για μένα … Ο Μπαχ είναι αναμφίβολα ο μεγαλύτερος . Στην δουλιά του επιστρέφω πάντοτε όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αλλά ήταν και κάποιος που με ενθάρυνε όσο κανείς.
Αυτός που μου έδειξε τον τρόπο να γίνω συνθέτης.
Αυτός που μου αποκάλυψε οτι μπορείς να παίζεις ποπ μουσική αλλά πρέπει να μελετάς κουαρτέτα εγχόρδων.
Αυτός που υποστήριζε οτι μπορείς παράλληλα να κάνεις ελαφρές ποπ συνθέσεις και μαζί μεγαλεπήβολα ορχηστρικά τολμήματα.
Και ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις…
Ο Χατζιδάκις είναι πραγματικά μια μεγάλη επιρροή στην δουλιά και στην καριέρα μου…
Οταν τον πρωτογνώρισα θεωρούσα οτι το “Never on Sunday” ήταν μια ποπ εκδοχή ενός κλασικού έργου. Και το πιο αστείο ήταν πως κι ο ίδιος αυτό πίστευε...
Ηταν και θα είναι ο βασικός μου επηρεασμός από τους νεότερους συνθέτες.
Για πολλά χρόνια προσπαθούσα να γράψω όπως φανταζόμουν οτι εκείνος θα έγραφε…
Σπουδαίος καλλιτέχνης…
Θέλω να έρθω μια μέρα στην Ελλάδα για να παίξω την συμφωνική μου. Στην χώρα του Μάνου…

........tάδε έφη ο μακαρίτης πια σπουδαίος κινηματογραφικός συνθέτης MICHAEL KAMEN (1948-2003) σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε ποτέ , δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ημερησία" και παίχτηκε στην εκπομπή. Για το δάσκαλο του και ένα -δυστυχώς- ανεκπλήρωτο όνειρο...
Δείτε περισσότερα για τη ζωή και το έργο του εδώ :
http://www.imdb.com/name/nm0004383/bio

-Μου είπαν : Alice...you Alice !

-Κανείς όταν ξεκινά δεν μπορεί να καταλάβει τι είδους επηρεασμό θα δημιουργήσει στους επόμενους…Για πολύ καιρό πάντως προσπαθείς να επιβιώσεις…Εκείνη την εποχή κυριολεκτικά πεινάσαμε !
Και βεβαίως δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι αυτό που κάναμε, ξεκινούσε μια ολόκληρη επανάσταση στην βιομηχανία του θεάματος…Ξεκινούσε το μακιγιάζ, ξεκινούσε την θεατρική άποψη στην σκηνική παρουσία, όλα αυτά που αργότερα έκαναν και ο David Bowie, ή οι Kiss που ακολούθησαν εμάς, όπως ξέρετε όλα αυτά τα συγκροτήματα ακολούθησαν τον Alice Cooper.
Πάντως , σχεδόν 40 χρόνια μετά είναι σίγουρα θαυμάσιο που φέραμε τόσο διαφορετική εξέλιξη στην μουσική βιομηχανία…
Bλέπω τα τωρινά συγκροτήματα και σκέφτομαι πως ήμουν ένα είδος «αρχιτέκτονα» του θεατρικού ροκ.
Αυτόν που κατηγόρησαν κάποτε για σατανισμό ήταν το πρόσωπο - εικόνα του Alice Cooper επί σκηνής και όχι εμένα προσωπικά…
Κι αυτό έγινε επειδή φορούσα μαύρα ρούχα, είχα μέικ απ και έκανα κάποιες εκεντρικότητες.
Όχι λοιπόν , είμαι θρησκευόμενος. Πηγαίνω εκκλησία κάθε Κυριακή, κάθε Τετάρτη διαβάζω την Βίβλο, όλη μου η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και το κυριότερο είμαι από τους μεγάλους πολέμιους του σατανισμού. Δεν μου αρέσει το ροκ που προβάλλει τον σατανισμό γιατί θεωρώ πως είναι κάτι πολύ κακό !
Ακόμα κι αν η εικόνα που δίνω έξω είναι σκοτεινή, ίσως οι ακροατές μου κυρίως στις νεότερες ηλικίες πρέπει να ακούνε προσεκτικά αυτά που λέω. Και αυτά είναι ότι μιλάω στον κόσμο εναντίον του σατανά και όχι υπερ του… Είμαι από τους μεγάλους πολέμιους και όχι από τους υποστηρικτές του.

...............................Ο αξιότιμος κύριος Vincent Fournier (γνωστός και ως «Alice Cooper»...) ερχόμενος στην Ελλάδα μιλάει για όλα. Τα υπόλοιπα στην εκπομπή…

-Μου είπαν : Η δισκογραφία στην Ελλάδα

-Υπάρχει μια ομαδοποίηση μέσω του ραδιοφώνου και ένας αμφίδρομος επηρεασμός του σημερινού ιδιωτικού ραδιοφώνου και των εταιρειών δίσκων. Όταν στην δεκαετία του ’70 ξεκινούσα την δουλειά μου και στην δισκογραφία, άκουγα κάποιους οι οποίοι μας έλεγαν τότε ότι οι πολυεθνικές ελέγχουν το παιχνίδι και δίνουν κατευθύνσεις από το εξωτερικό για το τι θα πρέπει να ακουστεί και στην Ελλάδα. Τότε, ως νεότερος, γελούσα ειρωνικά και έλεγα ότι αυτά είναι υπερβολές γιατί υπήρχε κι ο Σαββόπουλος κι ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης, που γνώριζαν επιτυχία. Τώρα όμως και μέσα πια από τις εταιρείες αφού υπήρξα στέλεχος για πολλά χρόνια, μπορώ να πω ότι σχεδόν είναι έτσι τα πράγματα… Δεν λένε οι ξένες εταιρείες τι ακριβώς θα κάνουν οι εδώ, αφήνουν τον εκάστοτε διευθυντή στην Ελλάδα να αποφασίσει. Όμως, όταν του επιβάλλουν ότι «εγώ θέλοντας κέρδη από αυτή την εταιρία , δεν χρειάζομαι δίσκους που να πουλούν κάτω από τρεις ή πέντε χιλιάδες», τον φιμώνουν… Μπορείς να υπογράψεις με όποιον νέο καλλιτέχνη θέλεις, αν όμως ο δίσκος του δεν πουλήσει, θα τον διώχνεις και θα προχωράς σε άλλον…
Κι έτσι ο καθένας από αυτούς που ελέγχουν το δίκτυο της δισκογραφίας θέλοντας να επιδείξει την δική του εταιρεία ως επιτυχημένη στο εξωτερικό, προσπαθεί να βγάλει δίσκους του συρμού…
Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ για μια ακόμη φορά μπροστά από την εποχή, προβλέπει το μέλλον στο απόσπασμα από τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΝ

-Μου είπαν : Ο μυθομανής συνθέτης

Δεν μου αρέσει η μουσική του.
Που είναι ένα συνοθύλευμα από Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, και λίγο από μένα, ή ίσως και πολύ από εμένα, αφού ο ίδιος κάποτε μου είχε δηλώσει ότι: "σε έχω κατακλέψει "!
Τι σημαίνει όμως αυτό δεν με ενδιαφέρει, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής και εκτίμησης. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας άρρωστος άνθρωπος. Με βασική αρρώστια του την μυθομανία… Γνωστός συνθέτης μου έλεγε ότι :
«αυτός πάσχει από μια άγνωστη αρρώστια του μυαλού, που δεν έχει ακόμα ανακαλυφτεί»
Ήρθε μια φορά σπίτι μου όπου ήμουν τότε μαζί με την ηθοποιό Κάτια Γέρου , ζητώντας της να τραγουδήσει. Και παράλληλα κοιτώντας την με αυτό το ηλίθιο λάγνο βλέμμα του. Και όταν εκείνη αρνήθηκε, αρχίζει την ακατάσχετη μυθομανία του. Λέει : «Ξέρεις που ήμουνα πριν ;»
Του λέω εγώ
«Που ;»
Μου απαντά
«στο στούντιο. Αλλά δεν ξέρεις με ποια ήμουνα μαζί ! Με την Τζόαν! "
λέω εγώ
"Ποια Τζόαν; ",
και κείνος απαντά με στόμφο
" Τζόαν Μπαέζ "!
Και παραλίγο να τον γκρεμίσω από τις σκάλες. Τέτοιου είδους παραμύθια...
Ένας άλλος τραγουδιστής από τους νεότερους, μου είπε οτι μίλαγε στο τηλέφωνο μια άλλη φορά με ύφος για μια υποτίθεται σοβαρή υπόθεση και όταν τον ρώτησαν με ποιόν μιλάει, εκείνος είπε :
«Με τον Μικ»
Και του λέει ο άλλος : «Μα με ποιόν Μικ ;»
«Έλα μωρέ, με τον Μικ Τζάγκερ»
Κι όταν του είπαν όλο απορία
"Μα πως μιλάς στα ελληνικά ; Ξέρει ελληνικά ο Μικ Τζάγκερ;»
εκείνος απάντησε
" και βεβαίως ξέρει " !
Να που υπάρχουν και αυτά τα ψώνια. Είναι πραγματικά μία δυστυχία να συμβαίνει αυτό… Γιατί πολλές φορές έχει βλάψει σοβαρά ανθρώπους με αυτή την δήθεν τρέλα του. Άλλοτε λέει :
"Τώρα μόλις μίλησα με τους Πινκ Φλόιντ…»
και ανάθεμα με αν ξέρει και πως γράφονται! Το χειρότερο είναι ότι όλοι οι μουσικοί που κατά καιρούς συνεργάστηκε ξέρουν αυτές τις ιστορίες και τις διηγούνται γελώντας.
Άσε δε που εγώ πιστεύω ότι είναι και κακός άνθρωπος. Από τους πιο κακούς που έχω γνωρίσει.
Θυμάμαι για παράδειγμα μέσα στην επταετία έλεγε για αυτό τον αξιαγάπητο άνθρωπο Μάνο Λοΐζο πως :
" είναι πράκτορας !".
Αν είναι ποτέ δυνατόν ! Γι αυτόν τον εξαιρετικό άνθρωπο!

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ ΣΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ
Όπου μεταξύ άλλων μιλά και για τον «μυθομανή συνθέτη»…

-Μου είπαν : Wind Of Change

-Είναι ένα τραγούδι που έγραψα το 1989 όταν γυρίσαμε από μια εμφάνιση μας στην Μόσχα και μερικούς μήνες αργότερα τραγουδήσαμε την ώρα της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Ηταν βασικά ένα τραγούδι ελπίδας γιατί γυρίζοντας από εκείνο το ταξίδι στην Ρωσία καταλαβαίναμε πως οι μέρες του ψυχρού πολέμου σύντομα θα τελείωναν . Υπήρχε μια καινούργια γενιά εκεί αποφασισμένη, το ροκ εν ρολ κυριαρχούσε σε ολόκληρη την χώρα και ήταν πραγματικά μια εμπνευσμένη στιγμή. Όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι έγινε κάτι σαν ύμνος και συνδέθηκε και με την πτώση του τείχους. Σήμερα που ακόμα υπάρχουν δύσκολες συνθήκες σε πολλά μέρη της γης, το τραγούδι εμπνέει τους ανθρώπους για ένα κόσμο ας ελπίσουμε πιο ειρηνικό..

Ο KLAUS MEINE των SCORPIONS, όταν του έκανα γνωστό ότι το αγαπημένο μου WIND OF CHANGE εδώ και πολλά χρόνια είναι και κάτι σαν …γούρι μου κάθε φορά που ξεκινάω μια καινούργια εκπομπή …

-Μου είπαν : Σινεμά και τραγούδι...

«Δεν μπορείς να ζήσεις από το σινεμά σαν μουσικός.
Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται το πόσο κοπιαστικό είναι να γράφεις μουσική για σινεμά. Υπάρχουν λεπτομέρειες που βεβαίως δεν γίνονται ποτέ στην τηλεόραση . Θα μπορούσα να μείνω τότε στην Αγγλία και να κάνω ταινίες εκεί, αλλά έφυγα γιατί με έπιασε αυτό που πιάνει όλους τους έλληνες όταν είναι στο εξωτερικό.
Τώρα βεβαίως μερικά παιδιά ξεκινώντας, θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν βιοπορισμό ή ακόμα και πλουτισμό μέσω της μουσικής…
«Ζούμε σε μια εποχή όπου η «φειμστορίτιδα» δεν καταλαμβάνει μόνο αυτούς που παίζουν σε αυτά τα τηλεπαιχνίδια αλλά και αυτούς που τελικώς δεν κατόρθωσαν να μπούνε σε κάποιο από αυτά.
Υπάρχουν λάθος στόχοι...
Δηλαδή έρχονται παιδιά και φέρνουν demo, τραγουδιστές κυρίως, που νομίζουν ότι θα πιάσουν την καλή από το τραγούδι επειδή δεν μπορέσανε να μπούνε σε ένα ΤΕΙ ή κάπου αλλού… Και έχουν μια φωνούλα που είναι καλή για να τραγουδούν μόνο στο …μπάνιο κι άντε να φτάσουν και μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού τους, δεν είναι σίγουρα για παραέξω…
Κι όλοι αυτοί έχουν κι ένα υπολογιστή κι ένα μικρόφωνο και κάνουν demo, ταλαιπωρώντας τον εαυτό τους και τους άλλους…
Παλιά λέγανε ας πούμε να γίνεις ποδοσφαιριστής. Κι αν ήσουνα καλός μέσα σε μια δεκαετία είχες λύσει το πρόβλημα της ζωής σου. Τώρα όλοι σου λένε να ασχοληθείς με το τραγούδι που τάχα είναι κάτι ανώτερο κι από όλα αυτά, είναι η καινούργια μόδα…
Το ‘κανε η τηλεόραση με τον τρόπο της το πραγματικά πλέον ανυπόληπτο επάγγελμα ταχέως πλουτισμού…
Οπότε αυτό έχει τραβήξει κόσμο και κοσμάκη που νομίζει ότι πολύ εύκολα μπορεί να λύσει τα προβλήματα του, κυρίως τα οικονομικά , αλλά και τα υπαρξιακά. Θα τα δώσουν όμως στο τέλος στους γιατρούς…»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ 2007
από τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Δίφωνο