-Μου είπαν : Σινεμά και τραγούδι...

«Δεν μπορείς να ζήσεις από το σινεμά σαν μουσικός.
Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται το πόσο κοπιαστικό είναι να γράφεις μουσική για σινεμά. Υπάρχουν λεπτομέρειες που βεβαίως δεν γίνονται ποτέ στην τηλεόραση . Θα μπορούσα να μείνω τότε στην Αγγλία και να κάνω ταινίες εκεί, αλλά έφυγα γιατί με έπιασε αυτό που πιάνει όλους τους έλληνες όταν είναι στο εξωτερικό.
Τώρα βεβαίως μερικά παιδιά ξεκινώντας, θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν βιοπορισμό ή ακόμα και πλουτισμό μέσω της μουσικής…
«Ζούμε σε μια εποχή όπου η «φειμστορίτιδα» δεν καταλαμβάνει μόνο αυτούς που παίζουν σε αυτά τα τηλεπαιχνίδια αλλά και αυτούς που τελικώς δεν κατόρθωσαν να μπούνε σε κάποιο από αυτά.
Υπάρχουν λάθος στόχοι...
Δηλαδή έρχονται παιδιά και φέρνουν demo, τραγουδιστές κυρίως, που νομίζουν ότι θα πιάσουν την καλή από το τραγούδι επειδή δεν μπορέσανε να μπούνε σε ένα ΤΕΙ ή κάπου αλλού… Και έχουν μια φωνούλα που είναι καλή για να τραγουδούν μόνο στο …μπάνιο κι άντε να φτάσουν και μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού τους, δεν είναι σίγουρα για παραέξω…
Κι όλοι αυτοί έχουν κι ένα υπολογιστή κι ένα μικρόφωνο και κάνουν demo, ταλαιπωρώντας τον εαυτό τους και τους άλλους…
Παλιά λέγανε ας πούμε να γίνεις ποδοσφαιριστής. Κι αν ήσουνα καλός μέσα σε μια δεκαετία είχες λύσει το πρόβλημα της ζωής σου. Τώρα όλοι σου λένε να ασχοληθείς με το τραγούδι που τάχα είναι κάτι ανώτερο κι από όλα αυτά, είναι η καινούργια μόδα…
Το ‘κανε η τηλεόραση με τον τρόπο της το πραγματικά πλέον ανυπόληπτο επάγγελμα ταχέως πλουτισμού…
Οπότε αυτό έχει τραβήξει κόσμο και κοσμάκη που νομίζει ότι πολύ εύκολα μπορεί να λύσει τα προβλήματα του, κυρίως τα οικονομικά , αλλά και τα υπαρξιακά. Θα τα δώσουν όμως στο τέλος στους γιατρούς…»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ 2007
από τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Δίφωνο