R.I.P. - Γιώργος Πλακίδας

Βάζω για την Ιδανική εκπομπή σήμερα από εδώ, αυτή την καταπληκτική μουσική από την «Πηγή της ζωής». Ενα έργο πολλών επιπέδων, με επίκεντρο τον Ανθρωπο και μια ιστορία αληθινής αγάπης.
Γιατί σαφώς «Ο θάνατος είναι ο δρόμος για το δέος»…
Καλό ταξίδι φίλε.



...με πήρε η Ειρήνη ξαφνικά τηλέφωνο χτες το απόγευμα γιατί ο Άκης δεν μπορούσε ούτε να μου μιλήσει. Το μάθανε κι αυτοί από τα blogs. Έτσι ψυχρά. Τηλεγραφικά. Είδηση στα ψιλά. Με τη διαφορά ότι εμάς ήτανε φίλος μας. Πήρα το Γιάννη αλλά δε μου απάντησε. Ισως να μην μπορούσε να μιλήσει ούτε αυτός... Πήγαμε στο γάμο του
όλοι μαζί τότε. Τώρα πάντως δεν θα μπορούσα εγώ να πάω στην κηδεία του.
Τα θυμάμαι όλα σαν τώρα. Πρωτοβρεθήκαμε παρέα στο ραδιόφωνο της ΕΡΑ Σπορ στα μέσα του ’90. Τι γράφω αυτές τις λεπτομέρειες; Έχουν σημασία; Φανατισμένος με τη μουσική, καλό παιδί, συμπαθής σε όλους. Με μερικές χαριτωμένα εκρηκτικές στιγμές με τις οποίες όμως ποτέ δεν υπήρχε συνέχεια, αφού το γέλιο ακολουθούσε. Αλλά ο Γιώργος τα κράταγε όλα μέσα του. Μάλλον δεν πρέπει να είσαι συναισθηματικός σε αυτό τον κόσμο…
Όταν έπαθε το πρώτο καρδιακό επεισόδιο πριν από χρόνια τρέχοντας την αρχή των 30 ακόμα, βρέθηκα αμέσως να τον δω στην εντατική και όταν μου είπε ότι το σκεφτόταν του είπα κατευθείαν «φύγε, μη μένεις άλλο εδώ! Αφού μπορείς, έχεις μια δυνατότητα να πας πίσω, μην το αργήσεις καθόλου». Το έκανε. Πήρε τη Δανάη και έφυγαν. Λίγο καιρό μετά έλαβα το προσκλητήριο. Και φυσικά ήμουν εκεί. Στη συνέχεια τα λέγαμε αρκετές φορές και ήξερα καλά τις προσπάθειες του. Έδινε μάχη. Και κάθε φορά που βρισκόμουν στο Βόλο για δουλειά ή οτιδήποτε άλλο, ήξερα ότι είχα δύο ακόμα φίλους εκεί. Τελευταία φορά ειδωθήκαμε στην εκπομπή που μου έκανε για την παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου και είχε μαζί το Μανώλη ένα φοβερό πιτσιρίκι που όταν του είπα «εσένα θα σε κάνουμε μεγάλο ραδιοφωνικό παραγωγό» γελούσε.
«Σουζάνα, η πουτάνα η ζωή...». Είναι και κάτι τέτοιες στιγμές που θυμάμαι το Τζιμάκο. Γιατί το μεγάλο παράπονο του Γιώργου όποτε κουβεντιάζαμε και με ρώταγε για τα της Ε.ΡΑ. ήταν οτι ακριβώς την ώρα που αρρώστησε οι διευθυντές εκεί βρήκαν την ευκαιρία παρανόμως (ξέρετε τι πρέπει να συμβαίνει σε εγκύους ή ασθενείς με διάφορα νοσήματα) και «έληξαν» την σύμβαση του! Χωρίς φυσικά να την ανανεώσουν ούτε αργότερα… Ενώ βεβαίως θα μπορούσαν λίγο μετά όταν έφυγε για το Βόλο να τον τοποθετήσουν για παράδειγμα στην εκεί Ε.ΡΑ. και όχι μετά από τόσα χρόνια εργασίας να αγωνίζεται να ξαναρχίσει εκεί και να στήσει διάφορους ιδιωτικούς σταθμούς στη μεγάλη περιπέτεια της επιβίωσης. Τα κατάφερε φυσικά με πολλούς κόπους και συνέχισε να δουλεύει έτσι με αξιοπρέπεια αλλά ίσως όλα να ήταν διαφορετικά για τον ίδιο και την οικογένεια του, γιατί θα είχε κι αυτός μονιμοποιηθεί με αυτό το πρόσφατο διάταγμα πριν τρία χρόνια.
Και ίσως λοιπόν η αγαπημένη του Δανάη σήμερα (που όλα αυτά τα χρόνια τον ακολούθησε πιστός φρουρός σε όλα..) και ο μικρός του γιος, να είχαν μια σύνταξη από την ΕΡΤ όπου δούλεψε τόσα χρόνια…
Δε βαριέσαι… Που να βρεις ανθρώπινη ευαισθησία μέσα στη χλιδή και στα εκατομμύρια ευρώ φίλε Γιώργο; Πάω στοίχημα πως ούτε το όνομα σου δε θα θυμούνται, αφού δεν μπορεί να ήταν τίποτα προσωπικό, γιατί εσύ ήσουν αγαπητός σε όλους. Κάποιο δικό τους πάλι μάλλον θα ήθελαν να βολέψουν. Σιγά μην ασχοληθούν με τον Ανθρωπο…Αυτοί είναι στη λίστα των εκατομμυρίων, εσύ το πολύ πολύ να έπαιρνες 800 ευρώ μισθό. Γνωστές πρακτικές.
Τον ρώταγα όποτε βλεπόμασταν γιατί δεν τους κυνηγάει, να δικαιωθεί έστω στα δικαστήρια και θα πηγαίναμε όλοι μας μάρτυρες…
Και εκείνος με τη γνωστή του αξιοπρέπεια μου απαντούσε πάντα τα ίδια:
«Σιγά μην ασχοληθώ με αυτούς ρε Πάνο».
Αυτά.
Και μη χειρότερα…

υ.γ.
για να καταλάβετε όμως τη διαφορά επιπέδου των αγνών ανθρώπων απο τους άλλους, διαβάστε και αυτό που εξέδωσαν οι οπαδοί της ομάδας του Ολυμπιακού Βόλου.
Οι ίδιοι φίλοι του έφτιαξαν και αυτό