Καλό ταξίδι… (10/12/1936 – 19/3/2010)

Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το κάνω σαν κι αυτά που κορόιδευα. Ένα είδος ...reality δηλαδή και νομίζω ότι κράτησα όσο μπόρεσα μακριά τα πολύ πολύ προσωπικά. Όμως σας χρωστάω μια εξήγηση γι αυτή την ξαφνική μη τακτική παρουσία μου εδώ καθώς και την πρόσφατη θα μπορούσα να πω «εξαφάνιση» μου…
Από όλα τα συλλυπητήρια σχόλια συγγενών και φίλων, μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ο Διονύσης. Οτι δηλαδή:
-όταν χάνεις τον πατέρα σου «την ακούς» αρκετά αργότερα και με περίεργο τρόπο…
Εγώ βεβαίως «την άκουσα» από την αρχή... Γιατί νομίζω πως γενικά μόνο όταν φεύγουν οι γονείς σου περνά το φιλμ της ζωής σου τόσο πολύ γρήγορα μπροστά στα μάτια σου. Και θυμάσαι τα πάντα. Με κάθε λεπτομέρεια. Είναι εκεί όλη η παιδική ηλικία, η εφηβεία, η ενηλικίωση. Τα σχολεία, τα γήπεδα, οι βόλτες, τα αμάξια. Οι επαναστάσεις και οι συνθηκολογήσεις. Τα καλά και τα κακά. Εγώ προσωπικά που του χρωστάω και τη λόξα με το ραδιόφωνο, αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα καλά...
Σύντομη μάχη που ξέρεις από πριν την έκβαση της αλλά πρέπει να παίξεις θέατρο, μεγάλος πόνος και ραγδαία επιδείνωση. Σε βαθμό που σε κάνει να σκέφτεσαι αν αξίζει οι άνθρωποι να βασανίζονται έτσι… Και μετά κηδείες, διάφορες γραφειοκρατικές μαλακίες (στην Ελλάδα ζούμε…), όσοι τα έχετε ζήσει τα ξέρετε κι οι άλλοι καλύτερα να μη τα μάθετε ποτέ, οπότε δεν πρόκειται να γράψω άλλα… Όπως ας πούμε ότι προχθές σήκωσα το τηλέφωνο να του τηλεφωνήσω. Τι να λέμε τώρα;
Η είδηση του θανάτου του δεν γράφτηκε πουθενά γιατί δεν ήταν κάποιος "γνωστός", αλλά ήταν ο πατέρας μου.
Και επιπλέον με μεγάλωσε.
Τέλος.
Καλό ταξίδι λοιπόν…