Wednesday, March 24, 2010

Καλό ταξίδι… (10/12/1936 – 19/3/2010)

Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το κάνω σαν κι αυτά που κορόιδευα. Ένα είδος ...reality δηλαδή και νομίζω ότι κράτησα όσο μπόρεσα μακριά τα πολύ πολύ προσωπικά. Όμως σας χρωστάω μια εξήγηση γι αυτή την ξαφνική μη τακτική παρουσία μου εδώ καθώς και την πρόσφατη θα μπορούσα να πω «εξαφάνιση» μου…
Από όλα τα συλλυπητήρια σχόλια συγγενών και φίλων, μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ο Διονύσης. Οτι δηλαδή:
-όταν χάνεις τον πατέρα σου «την ακούς» αρκετά αργότερα και με περίεργο τρόπο…
Εγώ βεβαίως «την άκουσα» από την αρχή... Γιατί νομίζω πως γενικά μόνο όταν φεύγουν οι γονείς σου περνά το φιλμ της ζωής σου τόσο πολύ γρήγορα μπροστά στα μάτια σου. Και θυμάσαι τα πάντα. Με κάθε λεπτομέρεια. Είναι εκεί όλη η παιδική ηλικία, η εφηβεία, η ενηλικίωση. Τα σχολεία, τα γήπεδα, οι βόλτες, τα αμάξια. Οι επαναστάσεις και οι συνθηκολογήσεις. Τα καλά και τα κακά. Εγώ προσωπικά που του χρωστάω και τη λόξα με το ραδιόφωνο, αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα καλά...
Σύντομη μάχη που ξέρεις από πριν την έκβαση της αλλά πρέπει να παίξεις θέατρο, μεγάλος πόνος και ραγδαία επιδείνωση. Σε βαθμό που σε κάνει να σκέφτεσαι αν αξίζει οι άνθρωποι να βασανίζονται έτσι… Και μετά κηδείες, διάφορες γραφειοκρατικές μαλακίες (στην Ελλάδα ζούμε…), όσοι τα έχετε ζήσει τα ξέρετε κι οι άλλοι καλύτερα να μη τα μάθετε ποτέ, οπότε δεν πρόκειται να γράψω άλλα… Όπως ας πούμε ότι προχθές σήκωσα το τηλέφωνο να του τηλεφωνήσω. Τι να λέμε τώρα;
Η είδηση του θανάτου του δεν γράφτηκε πουθενά γιατί δεν ήταν κάποιος "γνωστός", αλλά ήταν ο πατέρας μου.
Και επιπλέον με μεγάλωσε.
Τέλος.
Καλό ταξίδι λοιπόν…

13 comments:

Anonymous said...

Εύχομαι ο πατέρας σου να καμαρώνει για σένα όπου κι αν βρίσκεται..

(..κι αν εσύ χρόνια τώρα αφιερώνεις και χαρίζεις τραγούδια στους ακροατές σου, ίσως να ΄ναι η ώρα κατάλληλη για να δεχθείς μία αφιέρωση..κι ας μην είναι τραγούδι ελληνικό.."Hymn"-Chris Garneau..για σενα, Πάνο)

Gyro said...

Κάνε κουράγιο. Δεν μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα διότι οι δικοί μου γονείς ζουν. Καθώς όμως τους κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά και εν αγνοία τους βλέπω με λύπη μου ότι σιγά σιγά οδεύουν προς το μεγάλο ταξίδι.
Το ιστολόγιό σου υπάρχει σαν σύνδεσμος και στο δικό μου μεταξύ άλλων. Ρίξε μια ματιά
http://larissa-town.blogspot.com

BOSKO said...

Πολύ με λύπησε η ανάρτηση σου αυτή, Πάνο, ειλικρινά. Σκέφτομαι κι εγώ τους δικούς μου που έχουν αφήσει προ πολλού τα εβδομήντα...Να' σαι καλά να τον θυμάσαι και να ξέρεις ότι του' δωσες πολλές χαρές.
Αιωνία του η μνήμη.

manos said...

Πάνο, δέξου μια βουρκωμένη καλημέρα κι από το φτωχό σου ακροατή Μάνο

Unknown said...

καλο ταξίδι!

Unknown said...

Τωρα αυτος που σου χάρισε τηνζωή και το σώμα, ζη μέσα απο σένα!νκΑιγ

Jean Sacque said...

Όταν χάνεις τόσο αγαπημένα σου πρόσωπα είναι λογικό να (ξανα)αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή με διαφορετικό τρόπο. Συλληπητήρια Πάνο από ένα φανατικό σου ακροατή.

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Σας ευχαριστώ όλους και όλες σας για τα μηνύματα, τα σχόλια, αλλά και τα email.
Να είστε πάντα καλά...

ego said...

νέο φεγγάρι

igkros said...

Πάνο τα συλληπητήρια μου. Είμαι σίγουρος πως θα ζει πλέον μέσα σου σε χιλιάδες αναμνήσεις, φωτογραφίες και αντικείμενα που τον συνδέουν μαζί σου.

Pashalis K. said...

Πάνο ,
Σου στέλνουμε τα συλλυπητήρια μας και την συμπαράσταση μας στην οικογένειά σου.
Πασχάλης-Χρύσα από Βόλο

Negma said...

Αυτό το timing ώρες ώρες...

Πέρασα για να πω ευχές του τύπου "καλή ανά(σ)ταση σε όλους τους τομείς", μπλα μπλα μπλα...

Και κατάπια τη γλώσσα μου βλέποντας αυτήν την ανάρτηση.

Έβλεπα τον πατέρα μου αυτές τις μέρες - ο οποίος πάτησε τα ογδόντα - να δυσκολεύεται να κάνει απλά πράγματα. Πράγματα στα οποία μέχρι πριν λίγα χρόνια "πέταγε", που λέμε. Είχα αρκετό χρόνο λόγω των ημερών να τον παρατηρήσω από κοντά. Αγχώθηκα. Ούτε τη σκέψη δεν αντέχω, ούτε τη σκέψη!

Κι όπως λες κι εσύ για το "δεν ήταν κάποιος γνωστός", σκέφτομαι πολλές φορές, ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο στον δικό μου, κάποιοι θα σκεφτούν ότι "ένας 80χρονος ήταν". Λες και είναι ποτέ λιγότερος ο πόνος...

Νά 'σαι καλά και να τον θυμάσαι, Πάνο μου!

Υ.Γ. Τώρα πρόσεξα ότι γράφω παραπάνω "αν συμβεί κάτι τέτοιο" κι όχι "όταν συμβεί κάτι τέτοιο". Λες και δεν είναι και σίγουρο...

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Παιδιά σας ευχαριστώ θερμά όλους και όλες σας. Οπως βλέπετε ο θάνατος δε μας ξεχνά φέτος για τα καλά. Το κακό τρίτωσε πάντως και μάλιστα με τον πιο δυσάρεστο και πολύ δύσκολα να τον αφομοιώσει κανείς, τρόπο. Και πάλι σας ευχαριστώ...