"Γαλέρα ανοίχτηκε, μάτια μου, μες στο Βοριά στη μάχη ρίχτηκε, μάτια μου και στον καβγά..."
Ο "Αρχάγγελος της Κρήτης" να τραγουδά και ο "κοντός" να διευθύνει με αυτό το χαρακτηριστικό τρόπο του...
"Ητανε μια φορά"...
Τραγούδι δικό του σε στίχους του Κώστα Φέρρη από την τηλεοπτική μεταφορά του έργου του Παπαδιαμάντη "Εμποροι των εθνών" (1973). Μικρός, τότε που θυμάμαι οτι χάζευα την Κατερίνα Αποστόλου (για λόγους φυσικά άλλους από την ...υποκριτική της) βαριόμουν πολύ τον Μπάρκουλη και φοβόμουν (!) τη φιγούρα του Νίκου Τζόγια, έμενα πάντα στο τραγούδι και τη φωνή του. Από κει τον έμαθα για πρώτη φορά και βεβαίως σαν παιδί της μεταπολίτευσης αγάπησα αργότερα, πολλά από τα τραγούδια που είπε. Ας μην αναφερθώ εδώ τι ακουγόταν κατά κόρον τότε από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, τι διαβάζαμε στα περιοδικά κλπ γιατί οι νεότεροι μάλλον θα μας λυπηθούν... Μετά από μερικά χρόνια όταν εγώ μπλέχτηκα και με την ξένη μουσική μέσω του "Ποπ & Ροκ", τσαντίστηκα πολύ όταν ο Ξυλούρης βγήκε και μιλώντας για το ελληνικό και το ξένο τραγούδι αποκάλεσε "πράκτορες" όσους προωθούσαν την ροκ μουσική. Μα πως μπορούσε να μην είχε καταλάβει τίποτα ; Τσαντίστηκα γιατί με το θαυμασμό που του είχα πίστευα οτι θα είχε καταλάβει οτι και οι άλλοι τον ίδιο "εχθρό" πολεμούσαν... Μεγάλη φυσιογνωμία, σπουδαίος τραγουδιστής. Και τι μεγάλο τραγούδι ! Ο Ξυλούρης έφυγε κι αυτός, όπως ο Λοϊζος νωρίς (8 Φεβρουαρίου 1980). Αλλά συχνά αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί -καλλιτέχνες με ιδεολογία, άνθρωποι που αγωνίστηκαν για μια καλύτερη Ελλάδα- ζούσαν σήμερα, τι θέση θα έπαιρναν για το τραγούδι, για την κοινωνία γενικά. Βλέπεις βρισκόμαστε στην εποχή που όλοι οι σοβαροί απαξιούν να ασχοληθούν με αυτή τη σήψη που κυριαρχεί. Κι άλλοι σιωπούν από φόβο μήπως στη χώρα της ισοπέδωσης κάποιοι γελοίοι τους διακωμωδήσουν, μήπως κάποια ΜΜΕ βρουν το παρελθόν τους κι αν κάποτε στραβοπάτησαν, να το "στιλητεύσουν". Ευτυχώς όμως που κάποτε πάτησαν μερικοί σαν κι αυτούς αυτά τα χώματα, αλλιώς δεν ξέρω από που πια θα είχαμε να κρατηθούμε... Ο Νίκος Ξυλούρης που τότε ήταν και στο Πολυτεχνείο. Οχι όπως μερικοί άλλοι που δε πέρασαν ούτε απέξω και μετά δήλωναν και "αγωνιστές". Μάγκας μεγάλος. Ελληνας. Με την ευκαιρία δείτε και αυτό το εξαιρετικό site εδώ : http://homepages.pathfinder.gr/ksilouris/
Και εγώ θεωρώ τον Ξυλούρη όπως φαίνεται εύκολα και από το πρώτο κείμενο όχι απλώς ένα ακόμα καλό τραγουδιστή (μουσικολογικά το συζητάμε αυτό...) , αλλά ένα σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδας. Ακόμα κι αν δεν πέρασε τα σύνορα όπως μερικοί άλλοι, η δυναμική του στον απανταχού Ελληνισμό είναι και θα είναι κυρίαρχη όποτε και για οποιοδήποτε λόγο έρχεται ξανά στην επικαιρότητα. . Αυτός όπως και ο Καζαντζίδης σε άλλο επίπεδο (του οποιου λ.χ. τη φωνή ποτέ δε συμπάθησα...) μαζί με μερικούς άλλους, ευτυχώς σημαίνουν μια άλλη Ελλάδα πολύ διαφορετική από αυτή που προωθούν σήμερα στα χρόνια της "παγκοσμιοποίησης". Καλημέρα.
3 comments:
"Γαλέρα ανοίχτηκε,
μάτια μου,
μες στο Βοριά
στη μάχη ρίχτηκε,
μάτια μου
και στον καβγά..."
Ο "Αρχάγγελος της Κρήτης" να τραγουδά και ο "κοντός" να διευθύνει με αυτό το χαρακτηριστικό τρόπο του...
"Ητανε μια φορά"...
Τραγούδι δικό του σε στίχους του Κώστα Φέρρη από την τηλεοπτική μεταφορά του έργου του Παπαδιαμάντη "Εμποροι των εθνών" (1973).
Μικρός, τότε που θυμάμαι οτι χάζευα την Κατερίνα Αποστόλου (για λόγους φυσικά άλλους από την ...υποκριτική της) βαριόμουν πολύ τον Μπάρκουλη και φοβόμουν (!) τη φιγούρα του Νίκου Τζόγια, έμενα πάντα στο τραγούδι και τη φωνή του. Από κει τον έμαθα για πρώτη φορά και βεβαίως σαν παιδί της μεταπολίτευσης αγάπησα αργότερα, πολλά από τα τραγούδια που είπε.
Ας μην αναφερθώ εδώ τι ακουγόταν κατά κόρον τότε από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, τι διαβάζαμε στα περιοδικά κλπ γιατί οι νεότεροι μάλλον θα μας λυπηθούν...
Μετά από μερικά χρόνια όταν εγώ μπλέχτηκα και με την ξένη μουσική μέσω του "Ποπ & Ροκ", τσαντίστηκα πολύ όταν ο Ξυλούρης βγήκε και μιλώντας για το ελληνικό και το ξένο τραγούδι αποκάλεσε "πράκτορες" όσους προωθούσαν την ροκ μουσική. Μα πως μπορούσε να μην είχε καταλάβει τίποτα ; Τσαντίστηκα γιατί με το θαυμασμό που του είχα πίστευα οτι θα είχε καταλάβει οτι και οι άλλοι τον ίδιο "εχθρό" πολεμούσαν... Μεγάλη φυσιογνωμία, σπουδαίος τραγουδιστής. Και τι μεγάλο τραγούδι !
Ο Ξυλούρης έφυγε κι αυτός, όπως ο Λοϊζος νωρίς (8 Φεβρουαρίου 1980). Αλλά συχνά αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί -καλλιτέχνες με ιδεολογία, άνθρωποι που αγωνίστηκαν για μια καλύτερη Ελλάδα- ζούσαν σήμερα, τι θέση θα έπαιρναν για το τραγούδι, για την κοινωνία γενικά. Βλέπεις βρισκόμαστε στην εποχή που όλοι οι σοβαροί απαξιούν να ασχοληθούν με αυτή τη σήψη που κυριαρχεί. Κι άλλοι σιωπούν από φόβο μήπως στη χώρα της ισοπέδωσης κάποιοι γελοίοι τους διακωμωδήσουν, μήπως κάποια ΜΜΕ βρουν το παρελθόν τους κι αν κάποτε στραβοπάτησαν, να το "στιλητεύσουν".
Ευτυχώς όμως που κάποτε πάτησαν μερικοί σαν κι αυτούς αυτά τα χώματα, αλλιώς δεν ξέρω από που πια θα είχαμε να κρατηθούμε...
Ο Νίκος Ξυλούρης που τότε ήταν και στο Πολυτεχνείο. Οχι όπως μερικοί άλλοι που δε πέρασαν ούτε απέξω και μετά δήλωναν και "αγωνιστές". Μάγκας μεγάλος. Ελληνας.
Με την ευκαιρία δείτε και αυτό το εξαιρετικό site εδώ :
http://homepages.pathfinder.gr/ksilouris/
εξαιρετικό αφιερωμα στο Ν.Ξυλούρη που πολύ με συγκινει...ήμουν κι εγώ πιτσιρικα τότε και ταυτισα αυτό το σιριαλ απόλυτα με τη φωνή του
Και εγώ θεωρώ τον Ξυλούρη όπως φαίνεται εύκολα και από το πρώτο κείμενο όχι απλώς ένα ακόμα καλό τραγουδιστή (μουσικολογικά το συζητάμε αυτό...) , αλλά ένα σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδας. Ακόμα κι αν δεν πέρασε τα σύνορα όπως μερικοί άλλοι, η δυναμική του στον απανταχού Ελληνισμό είναι και θα είναι κυρίαρχη όποτε και για οποιοδήποτε λόγο έρχεται ξανά στην επικαιρότητα. . Αυτός όπως και ο Καζαντζίδης σε άλλο επίπεδο (του οποιου λ.χ. τη φωνή ποτέ δε συμπάθησα...) μαζί με μερικούς άλλους, ευτυχώς σημαίνουν μια άλλη Ελλάδα πολύ διαφορετική από αυτή που προωθούν σήμερα στα χρόνια της "παγκοσμιοποίησης". Καλημέρα.
Post a Comment