Saturday, July 14, 2007

David Bowie - My Death (live 1973)

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

1 comment:

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Προχτές το βράδυ μου έστειλε μήνυμα ένας ακροατής που άκουγε σε ηλικία 13 χρονών την παλιά εκπομπή μου "Ζωντανές ηχογραφήσεις", που παιζόταν πριν από δώδεκα περίπου χρόνια από την "Ερασπορ".
Και ευκαιρίας δοθείσης να πω οτι την ιδέα τη χρωστώ εξ' ολοκλήρου στον Ακη Εβενη (που έτσι κι αλλιώς είναι ο άνθρωπος που με ζήτησε και με πήρε στην Ε.ΡΑ. και ας τον ευχαριστήσω γι' αυτό και δημόσια...).
Εν πάσει περιπτώσει, υποσχέθηκα να ανεβάσω και κάποιες τέτοιες "ζωντανές ηχογραφήσεις" σε αυτή την ενότητα.
Από την άλλη μεριά , φίλοι που με ξέρουν καλά και διαβάζουν το blog μου λένε "καλά ακόμα να βάλεις Bowie στην Ιδανική εκπομπή" ;
Και είναι λογικό ίσως καθότι από παλιά υπήρξα εκ των φανατικών οπαδών τούτου του Βρετανού και μπορεί και να 'κανα μια ολόκληρη "Ιδανική εκπομπή" με τα τραγούδια του. Ο παρελθών χρόνος δε σημαίνει βεβαίως οτι άλλαξαν και πολλά από τότε, παρά μόνο το γεγονός οτι από τη στιγμή που ξεκίνησα το "αμοιβόμενο ραδιόφωνο" ένιωθα πως πρέπει να είμαι και λιγάκι "αντικειμενικός" στις επιλογές μου. Αλλά και πάλι ποιο να πρωτοπαίξεις από ένα καλλιτέχνη που έχει τουλάχιστον 20-30 τραγούδια πρώτης γραμμής που αγαπώ και παράλληλα μερικά εξ αυτών επηρέασαν διάφορους εκλεκτούς στα χρόνια που ακολούθησαν ;
Διάλεξα λοιπόν για πρώτο -είναι βέβαιο οτι θα ακολουθήσουν και άλλα- ένα που δεν είναι δικό του ! Πρόκειται για το "My death" , διασκευή στο κλασικό του Ζακ Μπρελ, που o Bowie θαύμαζε και συνήθιζε να λέει στις εμφανίσεις του ως "Ziggy Stardust".
Ημουν μικρός το '73 για να παρακολουθήσω την πορεία και τις συναυλίες αυτές που κορυφώθηκαν με την παρουσία του σχήματος στο Hammermith Odeon και την κινηματογράφιση / δισκογράφιση του υλικού, απ' όπου και το δείγμα.
Τον David Bowie τον έμαθα και τον αγάπησα αργότερα (όπως και πλήθος άλλους) από τις εκπομπές του Γιάννη , που τότε ήταν "Ποπ κλαμπ"...
Τον έψαξα μετά μόνος μου στις ταινίες, στα βινίλια, στα bootlegs, στο "Heroes", στην "Christiane F."
Ηταν το "κλειδί" για μένα, που μου άνοιξε τις πόρτες για το "γκλαμ ροκ", αλλά και για την "beat" λογοτεχνία. Για τον Iggy, τον Lou, τον Eno και τα άλλα τα παιδιά . Για τη μεγάλη υπόθεση του να μην είσαι δογματικός στη μουσική και στην τέχνη. Οπως ακριβώς και ο ίδιος πέρασε και οδήγησε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής στην καριέρα του. Μεταλλάχθηκε ως γνήσιος χαμαιλέων και άντεξε την πίεση της δημοσιότητας παίζοντας τον ίδιο τον εαυτό του, αυτή την πολυσχιδή μορφή που όλοι σήμερα ξέρουμε. Τον ακολούθησα από το "Ziggy" μέχρι το Βερολίνο, τον παρακολούθησα στο "Gazoline" και στο "Let's dance", τον θαύμασα ως εκφραστή του θεατρικού ροκ, τον βαρέθηκα ως τύπο life style, τον συνάντησα το '90 όταν περάσαμε την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία με πούλμαν μια ολόκληρη βδομάδα πηγαινέλα για να πάμε στη Στουτγκάρδη.
Τον είδα εξώφυλλο στο "Ποπ και ροκ" με την υπογραφή μου...
Και συγκινούμαι πάντα όταν ακούω αυτό το τραγούδι, σε αυτή την εκτέλεση που κυκλοφόρησε επίσημα για πρώτη φορά το 1983, δέκα χρόνια δηλαδή από την πρώτη της ηχογράφηση...

July 14, 2007 at 7:25 PM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)