Thursday, July 12, 2007

-Αγαπημένο μου ημερολόγιο "Εγώ και οι μετρήσεις !"

Είδα το φίλο μου το Γιάννη μετά από καιρό και μεταξύ των γνωστών μας συζητήσεων περι Παναθηναϊκού, μουσικών, ταινιών κλπ, πιάσαμε σήμερα και αυτή των μετρήσεων για τις ακροαματικότητες / τηλεθεάσεις κλπ. Μου λέει :
"βάλε κάτι και στο blog γι' αυτό να δούμε τι λένε και οι άλλοι. Είμαι περίεργος, ο κόσμος τα έχει πάρει χαμπάρι ;"
Του λέω :
"τι να λέμε τώρα ; Αφού το παιχνίδι είναι γνωστό".
Μία εταιρεία μετρά μονοπωλειακά την "τηλεθέαση" και τα κανάλια , διαφημιστές, με βάση όλο αυτό που είναι διαβλητό από κάθε πλευρά, διαμορφώνουν τις "πίτες", τις "ταμπακιέρες" και όλα τα σχετικά. Τους κράζουν όλοι ή μάλλον μόνο αυτοί που αισθάνονται οτι θίγονται, υποτίθεται οτι θα γίνει έρευνα και άντε βρες άκρη. Αλλες εταιρείες μετράνε τις "ακροαματικότητες" στο ραδιόφωνο και εκεί γίνεται το έλα να δεις... Σταθμός χωρίς πρόγραμμα είναι πιο ψηλά από άλλο σταθμό που μέχρι πρότινος κυριαρχούσε, άλλος που προσφάτως αγοράστηκε "μπαίνει δυναμικά" στους πίνακες ως δια μαγείας κλπ κλπ.
Θα μου πεις τώρα εσύ :
"και τι με νοιάζει εμένα;
Αυτή είναι δική σας εσωτερική υπόθεση, όλων όσων ασχολείστε επαγγελματικά με τα ΜΜΕ..."
Λες ;
Για σκέψου όμως οτι αυτά σου σερβίρουν στο γυαλί και στα ερτζιανά γιατί : "σύμφωνα με τις μετρήσεις αυτά θέλει ο κόσμος".
Οι ειδήσεις δεν είναι πια ειδήσεις, αλλά μονοθεματικά σόου γιατί : "σύμφωνα με τις μετρήσεις αυτά βλέπει ο κόσμος".
Το επίπεδο όλο και χαμηλώνει γιατί : "σύμφωνα με τις μετρήσεις αυτά αρέσουν στον Ελληνα".
Με άλλα λόγια "σύμφωνα με τις μετρήσεις", μερικοί από σας κι από μας δε θα 'πρεπε να υπάρχουμε ή στην καλύτερη περίπτωση αποτελούμε τη μειονότητα μιας τηλεοπτικής κοινωνίας που παίρνει μάτι στις κρεβατοκάμαρες από τα μεσημεριανά, που οργίζεται και τιμωρεί μέσω του Μάκη και των άλλων "σκληροπυρηνικών" εκατομμυριούχων ρεπόρτερ, που διασκεδάζει με άτομα ανάπηρα και γενικώς χρήζοντα βοηθείας, που ενημερώνεται με καβγατζήδες πανελίστες γνώστες όλων των θεμάτων.
Καλό ε ;
Σε αυτό το blog αποφεύγω όπως θα παρατήρησες να σχολιάζω τα ραδιοτηλεοπτικά δρώμενα για ευνόητους λόγους. Αφησα άλλους το κάνουν με πιο ειδικευμένες γνώσεις, γι' αυτό και τα δύο links που έβαλα και θα δείτε δίπλα, οδηγούν κατευθείαν στο "ψαχνό". Με άλλα λόγια κουτσομπολιό και ενημέρωση σε ίσες δόσεις για τα εκεί συμβαίνοντα. Και αναρωτιέμαι και εγώ όπως ο Γιάννης :
"Ο κόσμος τα 'χει πάρει χαμπάρι ;"
Θα τα ξαναπούμε...

8 comments:

Anonymous said...

Αφού βρέθηκε τρόπος να μετράμε τον καθημερινό μας ξεπεσμό, ας βρεθεί κάποιος να μας πει και ποιο είναι το έσχατο σημείο που πρέπει να φτάσουμε, έτσι για να έχουμε έναν εθνικό στόχο βρε αδερφέ...

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Φίλε , έτσι είναι. Τη Δευτέρα και την Τρίτη θα παίξει στην εκπομπή το αφιέρωμα για την τηλεόραση. Αλλά είμαι πολύ περίεργος και με ενδιαφέρει να μπουν και άλλοι στη συζήτηση αυτή... Πόσο επηρεάζεται ο απλός πολίτης στην καθημερινότητα από τις όποιες μετρήσεις ; Από αυτά δηλαδή "που βλέπουν" και "ακούνε" όλοι οι "άλλοι" ;

Anonymous said...

Καλημέρα από την Πάτρα!

Θα μακρηγορήσω και να με συγχωρείτε.

Πιστεύω πως το φαινόμενο είναι αλληλένδετο με την
κοινωνική ιστορία (κάτι είπα τώρα…). Η προηγούμενη
γενιά, αυτή των γονιών μας, αμόρφωτη και με βιώματα πείνας
και στέρησης, είναι - είναι; - λογικό να επηρεάζεται από την
τηλεοπτική πολυτέλεια, τη λάμψη και άλλα τινά.

Η νέα γενιά από την άλλη, «μορφωμένη» και χορτάτη,
πώς καπελώνεται; Μεγαλώνοντας με την τηλεόραση!
Βάζεις και ωραία σώματα – γιατί τα ένστικτα δεν πεθαίνουν
ποτέ, όπως δεν πέθαναν εδώ και εκατομμύρια χρόνια, απλώς
υποκρινόμαστε κάθε φορά πως τα υπερβαίνουμε στο όνομα ενός
πνευματικού πολιτισμού, τάχα μου μακριά από συμπεριφορές
διάκρισης απέναντι στο ομοφυλόφιλο, ιδιαίτερο, «άσχημο» κ.λπ.
άτομο – και κάνεις ένα εγκέφαλο, στη νεολαία, λευκότερο κι απ’ το
λευκό και την φέρνεις εκεί που θες: να μην χρησιμοποιεί τον νου της.

Δεν ξημερωθήκαμε αλλά φθάσαμε σε αυτόν τον τρόπο διασκέδασης
και ενημέρωσης μέσα από μια πορεία διαψεύσεων, ελπίδας που κάθε
φορά πέθαινε τελευταία – αλλά πέθαινε – και ζυμώσεων.
Είναι λάθος να αναφερόμαστε στις μετρήσεις ενώ την επόμενη στιγμή
θα στείλουμε ένα μήνυμα από το κινητό τηλέφωνο βρισκόμενοι στα ΜcDonald’s.

Και τις μετρήσεις να φέρει κανείς στην πραγματική τους διάσταση, θα
βρεθεί τρόπος να αναδυθούν τα σκατά (συγγνώμη για την έκφραση),
είτε ιδέες είναι είτε άτομα είτε ο,τιδήποτε, καθώς πάντοτε επιπλέουν!

Ίσως να μην μας μένει άλλος τρόπος από την ολοκληρωτική
άρνηση – σαν πρώτο βήμα, σαν μήνυμα καλλίτερα.
Όσες φορές και αν το σκέφθηκα, δεν μπόρεσα να βρω πιο δημοκρατική λύση.
Ολοκληρωτική άρνηση της τηλεόρασης (ζούσα χωρίς τηλεόραση και ήταν
μια χαρά) και, άν η βρώμα περάσει στο ραδιόφωνο, τα ίδια και με αυτό. Μέχρι
να στρώσουν – χάχά.
Ο Γκράουτσο Μαρξ είχε πει: «Βρίσκω την τηλεόραση πολύ εκπαιδευτική. Κάθε
φορά που την ανοιγει κάποιος πάω σε ένα άλλο δωμάτιο και διαβάζω ένα καλό
βιβλίο».

Και να κουνήσουμε και λίγο τους πισινούς μας: Με τη σύγχρονη τεχνολογία
μπορούμε να διοργανώσουμε βραδιές προβολής – ή ραδιοφωνικής ακρόασης – με
φίλους, συγκεντρώσεις, προβολές ταινιών (έστω και παράνομες βρε αδελφέ!).
Δεν είναι ανάγκη να βλέπουμε (μόνο) Γκοντάρ ή Φελίνι ή ξέρω-κι-εγώ-τι.
Και ο Γκοντζίλα που λέει ο λόγος καλός είναι για παρέα, να φάμε κανένα
σπόρι και να πούμε δυο κουβέντες…

Από τότε και έπειτα, ή που δεν θα μάς ενδιαφέρει τι δείχνουν οι ραδιοτηλεοπτικές
σφυγμομετρήσεις ή που θα πάψουν (γιατί σε μια υγιή κοινωνία δεν χρειάζονται).

Συγγνώμη για την φλυαρία. Φαίνονται λίγο ασυνάρτητα και μπερδεμένα όλα,
αλλά φαντάζομαι βιωματικά γίνομαι κατανοητός…

Χαιρετώ,
Βαγγέλης

Βασίλης Χορτομάρης Σέρρες said...

Συμφωνώ με τις παραπάνω απόψεις και θα θυμίσω την κουβέντα στην εκπομπη σου με τον κ.Γιάννη Δαλλιανίδη σχετικά με το ως άνω θεματάκι. Αυτό που μου έμεινε στο μυαλό είναι η φράση στην ερώτηση πόσο κάτω θα φτάσουμε " Μα δεν φτάσαμε στο πάτο,έχουμε ακόμη να διανύσουμε..." και είναι πιστεύω αλήθές, με το παραπάνω.
Ισχυρίζωμαι τέλος πως ο βασικός παράγοντας που θα βοηθήσει να αλλάξει αυτό το 'τέλμα' είναι η παιδεία-καλλιέργεια.

Ρε παιδειά τη τελευταία στάση μήπως την περάσαμε...?

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Πριν λίγο καιρό έγινε κουβέντα για το αν θα πρέπει να εξαιρεθούν από τις τηλεοπτικές μετρήσεις της AGB, τα δελτία ειδήσεων. Και πραγματικά τι νόημα έχει να προσμετρώνται ως "κουκιά" τα δελτία ; Δηλαδή η ενημέρωση. Με άλλα λόγια το παλιό εκείνο αστείο "ευχαριστούμε που επιλέξατε εμάς για την ενημέρωση σας", έχει αντικατασταθεί από το "μας βλέπουν όλοι ,το λένε οι μετρήσεις , ελάτε και σεις"...
Εκτός βεβαίως κι αν κάποιος κακοπροαίρετος πει οτι κι αυτό είναι απαραίτητο για να μπορούν να ελέγχουν κάποιοι μέσω της διαφήμισης και άρα της βιωσιμότητας του κάθε καναλιού, ποια δελτία "αρέσουν στον κόσμο" και ποια όχι... Αρα, ποιο μοντέλο ενημέρωσης θα κυριαρχεί και ποιο θα βρίσκεται στο περιθώριο.
Γιατί φαντάζομαι δεν υπάρχει κάνεις που αμφιβάλλει οτι μετρήσεις και διαφήμιση είναι "συγκοινωνούντα δοχεία".
Αρα ο ίδιος "κακοπροαίρετος" θα μπορούσε να πει οτι εκτός από το πως θα ψυχαγωγηθείτε, οι ίδιοι ..."κάποιοι" μπορούν εύκολα να ελέγχουν και ποιες ειδήσεις θα ακούτε και θα βλέπετε.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος said...

η εξαίρεση των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων από τις μετρήσεις τηλεθέασης μοιάζει κι ίσως είναι όντως μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Μα εδώ μιλάμε για μια γενικότερη κρίση που ξεκινά από το ότι όλοι σήμερα παίζουν το παιγνίδι της τηλεόρασης!
Η πολιτική π.χ. γίνεται από την τηλεόραση και αυτό δεν θα ήταν κακό βέβαια αν δεν γινόταν και για την τηλεόραση.. αυτό σημαίνει πως σαν πολιτικός δρω στη σκια μιας κάμερας και είναι το μόνο μέλημά μου να φανώ στο γυαλί.. κάπως έτσι τα δελτία είναι διαφημιστικές εκπομπές και η απαγόρευση των μετρήσεων σε αυτά είναι μέτρο χωρίς αποτέλεσμα τελικά..

Τα 'γραφα στις εκθέσεις μου στο Γυμνάσιο.. μα δε φανταζόμουν πως η υποκειμενική εικονική πραγματικότητα κάθε καναλιού θα ήταν διαβατήριο εξουσίας για τους ηγέτες, το εμπόριο, την τέχνη, την καθημερινότητά μου... Στο Λύκειο μπήκα στο νόημα μα τότε έγραφα για να περάσω στις πανελλήνιες...

ένα παράδειγμα:
με έναν image maker λανσάρομαι ποιητής παρά την άγνοιά μου για τον χώρο.. μπορεί οι γνώστες του χώρου να με βρίζουν μα για τους περισσότερους είμαι ποιητής.. κατι σαν Φαμφάρας ένα πράγμα...

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Εχεις δίκιο σ' αυτό. Μην ξεχνάς οτι ζούμε στους καιρούς όπου υπάρχουν π.χ. "τραγουδιστές" που δεν είναι τραγουδιστές , με την έννοια οτι δεν έχουν το πρωταρχικό συστατικό της υπόθεσης, δηλαδή τη ...φωνή ! "Ηθοποιοί" που δεν είναι ηθοποιοί, αφού ενώ δεν παίζουν πουθενά απασχολούν διαρκώς τη δημοσιότητα με διάφορα γελοία κόλπα. "Δημοσιογράφοι" που δεν είναι δημοσιογράφοι, αφού κανονικά μερικοί θα έπρεπε να ξαναπάνε στην πρώτη δημοτικού ας πούμε για να μάθουν να μιλούν και να γράφουν σωστά. Ακόμα και "πολιτικοί" που δεν έχουν καμμιά σχέση με την πολιτική ή αν θέλεις έχουν σχέση μόνο με το "αφασικό" σύστημα κοινωνίας. Εδώ βεβαίως δε φταίει μόνο η τηλεόραση αλλά συνολικά τα ΜΜΕ , τα life style περιοδικά κλπ που έχουν αμβλύνει το κριτήριο και του μέσου ανθρώπου, όμως αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και ...πονεμένη ιστορία.

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Και για να δείτε για τι ακριβώς μιλάμε, ρίξτε μια ματιά εδώ :
http://www.mediablog.gr/?p=1301#comments