«Υπάρχει σίγουρα μια σκοτεινή πλευρά στα τραγούδια μας και δεν φταίει μόνο το ..κλίμα γι’ αυτό. Οι μελωδικές γραμμές αντανακλούν τους επηρεασμούς μας, όμως προσπαθήσαμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα ο καθένας από την δική του πλευρά. Ο Sivert για παράδειγμα , μπορεί να τραγουδά μόνο σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά παράλληλα είναι και το πρόσωπο που κρατά στα χέρια του όλη την φιλοσοφία του σχήματος. Είναι αυτός που διαβάζει και πιο πολύ απ’ όλους μας , αυτός που θα τον δεις πάντοτε με ένα βιβλίο στο χέρι, ό,τι άλλο κι αν κάνει. Αλλά και οι κιθαριστικές γραμμές του Robert είναι μοναδικές...»
Από τη συνέντευξη με τους Madrugada πριν τρία χρόνια που δημοσιεύτηκε στην "Ημερησία"...
6 comments:
...Δεν πρόλαβα τελικώς να του μιλήσω αν και η συνέντευξη αρχικώς ήταν προγραμματισμένη να γίνει με αυτόν. Την τελευταία στιγμή αποφάσισε να μου μιλήσει μόνο ο Frode ... Από την Πέμπτη 12 Ιουλίου ο ταλαντούχος κιθαρίστας των Madrugada παίζει στην μπάντα του Παραδείσου καθώς βρέθηκε νεκρός σε ηλικία 31 ετών κάτω από αδιευκρίνιστες ως τώρα συνθήκες...
δημοσιεύω εδώ αυτά που γράφτηκαν τότε...
Στα χρόνια της δεκαετίας του ’70, οι Σκανδιναβοί είχαν να υπερηφανεύονται μόνο για την μεγάλη επιτυχία των ABBA -λόγω Eurovision- αλλά και τότε χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να κατακτήσουν την κορυφή και στην άλλη μεριά του ατλαντικού. Μετά ήρθαν οι A-Ha και οι Roxette που βρήκαν τον δρόμο έτοιμο για την παγκόσμια αναγνώριση, που βάδιζε πάντοτε όμως στα ποπ μονοπάτια της μουσικής… Τα τελευταία χρόνια η Σκανδιναβία ήρθε και πάλι στην μόδα , αλλά πλέον με τη γνωστή ροκ προσέγγιση, αφού οι Him , οι Evanescence, χαλάνε κόσμο σε όλη την Ευρώπη και φυσικά στην χώρα μας. (Ασε και το τι έγινε με τους Lordi...)
Αυτή τη φορα όμως τον δρόμο είχαν ανοίξει ονόματα όπως οι Madrugada…
Το όνομά τους – ισπανική λέξη – περιγράφει το ονειρικό μεταίχμιο μεταξύ της νύχτας και της πρώτης αυγής. Κι αυτοί ξεκίνησαν το 1995 από τη μικρή πόλη του Νορβηγικού βορρά, Stokmarknes, για να κατακτήσουν τις καρδιές αρχικά των Σκανδιναβών και στη συνέχεια όλης της Ευρώπης. O ήχος τους συνδυάζει με ιδανικό τρόπο τα αγαπημένα τους ακούσματα από τους Doors και τους Velvet Underground, μέχρι τον Tom Waits, το Nick Cave αλλά και τα blues ή την country.
«Είναι σίγουρα δύσκολο» , λένε οι ίδιοι, «ειδικά όταν δεν ανήκεις στις παραδοσιακά μουσικές χώρες της Ευρώπης (σ.σ. Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) , να τραβήξεις την προσοχή παίζοντας ροκ μουσική. Μας πήρε σχεδόν δέκα χρόνια για την καταξίωση και στο μεταξύ περάσαμε πολλά…»
Όπως όλα τα συγκροτήματα που ξεκινούν με νέες ιδέες , όνειρα και φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο από αυτά που έκαναν οι προηγούμενες γενιές, έτσι και εκείνοι μπήκαν στις συναυλίες και αργότερα στην δισκογραφία, δοκιμάζοντας την τύχη τους. Συνήθως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα αν κάτι δεν πάει καλά το σχήμα να διαλυθεί και τα μέλη του να αναζητήσουν άλλες συνεργασίες. Στην περίπτωση τους όμως υπάρχει και μια μικρή υποσημείωση… Εκείνοι κάπου στο δρόμο τα κατάφεραν ! Μην φανταστείτε όμως πως τα πράγματα πήγαν και καλύτερα... Το έπαθαν κι άλλα ονόματα μεγαλύτερου βεληνεκούς. Θυμηθείτε την περίπτωση της νευρικής κατάπτωσης μελών των Depeche Mode μετά το τέλος μιας μεγάλης παγκόσμιας περιοδείας δυό χρόνων. Θυμηθείτε τα προβλήματα των Rolling Stones ή των U2. Δεν θα συνέβαινε κάτι ανάλογο σε ένα πολύ μικρότερο σχήμα όπως οι Madrugada ;
«Δεν είναι εύκολο πράγμα η επιτυχία όπως πολλοί νομίζουν γιατί πριν απ’ όλα θα πρέπει να είσαι έτοιμος να την δεχτείς. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, τα πράγματα μπορεί να γίνουν άσχημα , όπως ακριβώς πάθαμε και εμείς σε κάποιο σημείο της ζωής και της καριέρας μας. Αυτό επηρεάζει και τις ανθρώπινες σχέσεις που μπορεί να μην επανέλθουν ποτέ ξανά στο σημείο που βρίσκονταν πριν»
Περνώντας από το σκοτεινό λυρισμό, σε πιο καθαρές, ηλεκτρικές και άμεσες ροκ φόρμες, το τρίο πλέον των Robert Buras (κιθάρα), Frode Jacobsen (μπάσο) και Sivert Hoyem (φωνή), μετά την αποχώρηση του ντράμερ Jon Lauvland Peterson, έχουν ξεπεράσει τις μουσικές επιρροές τους, χαράζοντας πλέον το δικό τους μονοπάτι, τόσο σε επίπεδο σύνθεσης, όσο και σε επίπεδο εκτέλεσης και ερμηνείας. To απόλυτο ροκ άλμπουμ τους “Grit”, ηχογραφήθηκε εξολοκλήρου στο Βερολίνο, στο Tritonus Tonstudio, το στούντιο των Einsturzende Neubaten, με τη συνδρομή του Head, βοηθού της PJ Harvey.
Το αποτέλεσμα στον ήχο τους, ωστόσο, δεν είναι σε καμία περίπτωση απλώς συνέπεια της συνεργασίας τους με τον Head, αλλά η κατάληξη μιας επίπονης διαμάχης με προσωπικούς δαίμονες και δυσκολίες. Η ξαφνική αναγνώριση της μπάντας, προβλήματα στις προσωπικές τους σχέσεις, γερές δόσεις μελαγχολίας και αλκοόλ και αρκετοί μήνες περιοδείας στις ευρωπαϊκές λεωφόρους της μουσικής, ώθησαν τον κάθε έναν από αυτούς σε επικίνδυνα, αλλά δημιουργικά αδιέξοδα, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα.
«Όλα τα συγκροτήματα πρέπει να τελειώνουν την διαδρομή τους μια μέρα και να συνεχίζουν όσο νιώθουν καλά μαζί. Φαίνεται όμως ότι αυτή η οριστική μέρα δεν ήρθε ακόμα για τους Madrugada" ,
μου έλεγαν τότε...
Καλό ταξίδι Robert ...
Σκέφτομαι..αυτη η μπαντα του Παραδεισου αν ελεγε να κανει ποτε καμια συναυλία...τί εισητήριο θα είχε...
Πάντα βλακείες μπροστα στο θανατο σκεφτομαστε θα μου πεις...
Μπα όχι. Θα σου έλεγα να κάνεις λίγη υπομονή (δεν ξέρω πόση για τον καθένα) και θα το δούμε αυτό από κοντά...
Πάνο καλημέρα! Πρώτη επίσκεψη με ίχνη, σε θλιμμένη στιγμή... Πάντως, υπήρξαν άνθρωποι που άφησαν υπέροχες μουσικές πίσω τους...
Όσο για τον Παράδεισο, λένε ότι εκεί θα είναι όλα δωρεάν. (Εκτός αν είναι κι αυτό προπαγάνδα της Εκκλησίας).
Καλά γραψίματα, καλές εκπομπές!
Γειά σου Γιώργο και καλώς ήρθες ! Με δεδομένο αυτό που λέει κι ένα αγαπημένο τραγούδι οτι :
"τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν" , έχω την υπόνοια οτι εκεί "επάνω" μπορεί και να μας τα ζητήσουν όλα ...αναδρομικά !
Καλημέρα.
Post a Comment