Wednesday, July 18, 2007

Ramones - We Want The Airwaves (1981)

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

1 comment:

Πάνος Χρυσοστόμου said...

Κανονικά δε θα' πρεπε να σχολιάσω τίποτα για το τραγούδι που φέρει τον τίτλο του blog και εξηγώ το γιατί, στις "προγραμματικές δηλώσεις" μου στο πρώτο post.
Αλλά δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να γράψω αυτή τη μικρή ιστορία της συνάντησης μου με τους Ramones και ειδικά με το μακαρίτη το Joey...
Πρέπει να ήταν '92 ή '93 και εκείνη την περίοδο (ευτυχώς για λίγο...) τα πρωϊνά για λόγους βιοπορισμού (παράλληλα με τα ραδιόφωνα και τα περιοδικά) , δούλευα σε μεγάλη εταιρεία σε προϊόντα άσςχετα με το δικό μου αντικείμενο, έχοντας πάντως την ευθύνη όλου του P.R. της.
Με άλλα λόγια, όχι μόνο ατέλειωτα "meeting" με Ελληνες και ξένους, όχι μόνο παρουσία και οργάνωση εκθέσεων και συζητήσεων για διαφημιστικά budget κλπ, συναντήσεις με πελάτες και ωράριο που συχνά ξέφευγε από τα καθιερωμένα, μα το κυριότερο, κοστούμι και γραβάτα ως τυπικός executive, ακριβώς δηλαδή το είδος που μικρός αντιπαθούσα. Παρεμπιπτόντως και ευτυχώς για μένα δεν άντεξα και πολύ...
Ετσι λοιπόν , όταν με πήρε ο φίλος από τη δισκογραφική για να μου πει οτι το γκρουπ θα έδινε συνεντεύξεις σε γνωστό ξενοδοχείο και μου είχε κανονίσει μία, ήταν κιόλας αργά για να βγάλω "τα ρούχα της δουλειάς". Ισα που πρόλαβα και έφυγα στα γρήγορα από το γραφείο αλλά δεν προλάβαινα να περάσω από το σπίτι να αλλάξω. Στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου είχα πάντα ένα πρόχειρο μπουφάν και μεταξύ δύο κόκκινων φαναριών στο δρόμο από την παραλία για το κέντρο, έβγαλα γραβάτα και σχεδόν ...κουκούλωσα το πουκάμισο με το μπουφάν. Ευτυχώς βράδιαζε κιόλας κι όταν έφτασα εκεί πέρασα κάπως απαρατήρητος κι όταν κάθησα στο τραπέζι όπου ήταν ο Joey και οι άλλοι , το πουκάμισο δε φαινόταν και το παντελόνι με τα παπούτσια του κοστουμιού ήταν κάτω από το τραπέζι ! Πιάσαμε γρήγορα την κουβέντα.
Τον βομβάρδισα με ερωτήσεις και κείνος απαντούσε σε όλα. Μου είπε πως έγραψαν σχεδόν τα περισσότερα από τα τραγούδια τους. Βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες εξαιτίας κυρίως ενός ψώνιου που ήθελε σώνει και καλά "να τον φωτογραφίσω με τους Ramones" (ευτυχώς μετά μου έστειλε και δύο δικές μας, που τράβηξε εν αγνοία μας όσου κουβεντιάζαμε, να' ναι καλά...) .
Κι όταν κάποια στιγμή ζεστάθηκα , αναγκάστηκα και άνοιξα το ...μπουφάν που μέχρι τότε το είχα ως το λαιμό, εκείνοι βάλανε τα γέλια και αναγκάστηκα να τους πω και για την πρωινή μου δουλειά. Το βράδυ στο πάλαι ποτέ "Ρόδον κλαμπ" ήταν εκεί όλη η επιφανής ροκ κοινότητα και οι Ramones έπαιξαν χωρίς σταματημό. Είδα πολλούς φίλους που έιχα να δω καιρό, όπως το Χάρη. Φοβερό ! Κάτι σαν σημείο συνάντησης για όλους. Οι Ramones. Οι αυθεντικοί ωραίοι ρόκερ. Χωρίς παραμύθια και δήθεν. Σκέφτομαι τώρα οτι παραμένουν ακόμα από τα γκρουπ που εκτιμώ και ακούω .
Μα γι 'αυτό δεν έβαλα και το άλλο αγαπημένο μου "Pet sematary", στις "Graffiti ιστορίες" μου...

July 18, 2007 at 12:31 PM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)