AirWaves: R.I.P. -George Gershwin (September 26, 1898

Saturday, July 7, 2007

R.I.P. -George Gershwin (September 26, 1898 – July 11, 1937)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝ . . . (δείτε μέσα το γιατί…)

3 comments:

Πάνος Χρυσοστόμου said...: Αν ο Κόουλ Πόρτερ με τις ρομαντικές του συνθέσεις κι ο Ιρβιν Μπερλίν με τους αυτοσχεδιασμούς του, διεκδικούν μεγάλο μέρος στις προτιμήσεις των μουσικόφιλων , ο Τζωρτζ Γκέρσουιν είναι χωρίς αμφιβολία ο κορυφαίος των αγαπημένων συνθετών όλων των εποχών, τουλάχιστον στο χώρο του σινεμά.
Είναι αυτός εξάλλου που πέρασε την κλασική μουσική στο ευρύ κοινό μέσα από τα έργα του κι αυτός που διασκευάστηκε στα χρόνια που ακολούθησαν όσο κανένας άλλος, δημιουργώντας αυτό που σήμερα ονομάζουμε "κλασικό Αμερικανικό τραγούδι" και φυσικά δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με τα διάφορα «σύγχρονα σκουπίδια» της εποχής.
Πραγματικά, ο συνθέτης της "Γαλάζιας ραψωδίας" και του "Πόργκυ και Μπες", κατόρθωσε μέσα στην σύντομη ζωή των 39 του χρόνων να πετύχει όλα αυτά που κανείς δεν θα μπορούσε να πετύχει εύκολα ακόμα κι αν είχε δυο ζωές.
Γεννημένος τον Σεπτέμβριο του 1898 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, δυό χρόνια μετά από τον μεγάλο του αδελφό Αιρα, παράτησε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών και σαν ταλαντούχος πιανίστας έπιασε δουλειά στο ξακουστό "Τin Pan Alley".
Σαν από τραγική ειρωνία, ο αδελφός του ήταν εκείνος που ξεκίνησε το πιάνο αλλά ο Τζωρτζ τελικά ασχολήθηκε. Εκείνος έγραφε τους στίχους στις μεγάλες τραγουδιστικές επιτυχίες που ήρθαν τα επόμενα χρόνια, αλλά ο Τζωρτζ ήταν ο δημιουργός της πρώτης μουσικής κωμωδίας που κέρδισε βραβείο Πούλιτζερ. Ηταν αυτός που δεν δίστασε να ρισκάρει την μεγάλη Χολλυγουντιανή του καριέρα για να συνθέσει κλασικά έργα και να πραγματοποιήσει την πιο βαθιά του επιθυμία που ήταν η δημιουργία μιας Αμερικανικής όπερας. Το "Πόργκι και Μπες" (του 1935) ήταν δημιουργία των δύο αδελφών,βασισμένη στο βιβλίο του Ντυ Μπος Χέηγουωρντ.
Μαζί υπογράφουν και το κλασικό "Summertime" που βρίσκεται μαζί με το "Yesterday" των Μπητλς στον κατάλογο των πιο πολυδιασκευασμένων ηχογραφημένων τραγουδιών όλων των εποχών. Είναι χαρακτηριστικό οτι το έχουν ερμηνεύσει ροκ σταρς όπως η Τζάνις Τζόπλιν, ποπ συγκροτήματα όπως οι "Φαν Μπόι Θρι", τζαζίστες όπως ο Μάιλς Ντέηβις , ο Χάρι Τζέημς και ο Λούις Αμστρονγκ, γυναικείες αλλά και ανδρικές μεγάλες φωνές όπως η Ελα Φιτζέραλντ , ο Φρανκ Σινάτρα κ.α.
Πίσω στις αρχές του αιώνα, οι αδελφοί Γκέρσουιν έχτιζαν καριέρες πολλών από τους κατοπινούς σταρ με τα τραγούδια τους. Ο Αλ Τζόλσον για παράδειγμα, ξεκίνησε με το "Σουάνι" το 1919 που ήταν ταυτόχρονα και η πρώτη τραγουδιστική επιτυχία σύνθεσης του Τζωρτζ. Ο ίδιος από το 1920 μέχρι το 1924, έγραψε μια σειρά από εμπορικά τραγούδια ώσπου συνάντησε των Πωλ Γουάιτμαν που τον έπεισε να γράψει μια τζαζ σύνθεση για ένα κονσέρτο του στην Νέα Υόρκη. Το αποτέλεσμα ήταν "Η Γαλάζια Ραψωδία" , και ο Τζωρτζ Γκέρσουιν για πρώτη φορά στη σκηνή το ερμηνεύει μόνο με το πιάνο του με τρομακτική επιτυχία. Ο Διευθυντής της Συμφωνικής ορχήστρας της Νέας Υόρκης τον ζητά τότε για μια συνεργασία και έτσι ένα χρόνο αργότερα προκύπτει το "Κονσέρτο σε F"(1925).
Παράλληλα η πορεία του στα μιούζικαλ συνεχίζεται με τα "Lady be Good"(1924), "Strike Up the Band"(1927) με κορύφωση την μουσική επένδυση για τον "Αμερικανό στο Παρίσι" (American in Paris - 1928) που έγινε και μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία στις αρχές του 50 με τον Τζην Κέλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Εκεί συναντά το κοινό για πρώτη φορά και τραγούδια όπως "Love is Here to Stay", "I Got Rhythm" και S' Wonderful, από τα κλασικά του κινηματογράφου και όχι μόνο...
Η όπερα "Πόργκι και Μπες" του 1935 έμελλε να είναι και το τελευταίο μεγάλο έργο που δημιούργησε ο Τζωρτζ Γκέρσουιν, αφού δύο χρόνια αργότερα, πεθαίνει στο Χόλλυγουντ όπου και είχε αποτραβηχτεί γράφοντας τραγούδια αποκλειστικά για ταινίες.
Σήμερα που συμπληρώνονται 70 χρόνια από τότε που έφυγε, είναι σίγουρα μια καλή ευκαιρία για τους νεότερους να γνωρίσουν τον συνθέτη που επηρέασε πολλούς από τους μετέπειτα επιτυχημένους. Τον άνθρωπο που είχε ανυπολόγιστης αξίας συμβολή στην προβολή της κλασικής μουσικής στις μάζες έστω και με αυτό τον τρόπο.
Τον άνθρωπο που …αγάπησαν !; July 7, 2007 at 12:55 AM
Caesar said...: Πολύ ενδιαφέροντα & κατατοπιστικά όσα γράφεις για τον αξέχαστο George Gershwin !
Mελωδίες που ακούγονται πάντα ευχάριστα & στις μέρες μας.
Αυτή τη στιγμή γράφω ακούγοντας τη "Rhapsody in Blue" υπό τη δ/νση του Kurt Masur !
Bέβαια, για μένα το απόλυτο του Gershwin είναι το "Summertime" .; July 8, 2007 at 12:14 PM
Πάνος Χρυσοστόμου said...: caesar ,ευχαριστώ.
Σε όλα τα post που ανεβάζω για τραγούδια και ειδικά σε όσα αφορούν στην "Ιδανική εκπομπή" όπως θα παρατήρησες, αποφεύγω να γράφω πολλά στην πρώτη σελίδα για να είναι το blog πιο ευέλικτο και να προσπερνούν εύκολα οι ...περαστικοί .
Οσοι ενδιαφέρεστε, θα βρίσκετε μέσα τις ιστορίες για τα τραγούδια και τους δημιουργούς τους όπως ακριβώς έγινε κι εδώ. Τα αδέλφια Γκέρσουιν ήταν πραγματικά μια σπουδαία περίπτωση στη μουσική γενικά και η ηχητική σου μπάντα αναμφιβόλως εξαιρετική ! Καλή συνέχεια και στο δικό σου blog που μόλις μπόρεσα να δω διεξοδικά και απο σήμερα θα έχει link και απο εδώ.; July 8, 2007 at 4:10 PM